Зараначка яснюткая мая!
Пярлiначка, бязмерна дарагая!
Адзiная, з кiм так шчаслiвы я,
што мне i ў будане — нiбыта раi!
Ты — сонейка бясхмарнае маё.
Так, пэўна, бачыць дзiцятка матулю.
Цi "лыцар" улюблёны — хлапчанё —
дзяўчынку, чый "абраз"да сэрца тулiць.
I я — нiбы захоплены юнак —
выглядваю твае азёры-вочы
i ўсмешку — ў сотнi промнiкаў маяк,
што цемру разганяе днём i ноччу.
I цешуся. Ляночак валасоў
"развейных" у вяночку разнаквецця
здаецца мне мелодыяй без слоў,
чароўнейшай рапсодыяй на свеце.
Паэзiяй. Хоць я i не паэт —
анi! — i не салоўка ў страсным маi,
пяю табе (на жаль вось, не санет)
i "ў вобразах", як мiлую, здымаю.
Любуюся. Хмялеючы няўзнак,
праводжу ў любаце свае гадочкi —
i млею — як прасветлены дзiвак,
якому шчасце — луг i матылёчкi.
Люблю. I той любовi не суняць.
А ты...
не толькi мною так любiма.
Iмя?
Камусь iмя цiкава знаць?
Ну, што ж...
Яе завуць...
Мая Радзiма.
9.09.2018
Паважаны Lazzaro! Толькі Паэт
Паважаны Lazzaro! Толькі Паэт з вялікай літары можа так прыгожа перадаць сваю любоў да Радзімы, як да жанчыны. Вельмі пранікнёна, прафесійна і таленавіта напісана. Да апошняга слова верыла, што гэта жанчыне. Нават уяўляла, якая яна. ) З задавальненнем перачытала некалькі разоў. Дзякуй вялікі за верш! Поспехаў Вам і натхнення!
З павагай, Людміла Воранава.