(дапоўнены)
Магічным апалам блішчыш ты
Сярод нарачанскай зямлі.
У люстэрка вадзіцы празрыстай
Глядзяцца лясы і палі.
Тут сонца купаецца зранку,
Палошчуцца ў хвалях вятры,
Світанак цалуе заранку,
Натольваюць смагу вяпры.
Вясной лебядзіныя пары
Плывуць, нібы ветразі мар,
А восенню чорныя хмары,
Касмаціць вятрыска-вядзьмар.
Ахвяру высочвае пэўна,
А вусы паўзуць, як вужы.
Гучаць пералівам напеўна
Будынкаў сівых капяжы.
Цячэ мёдам лекавым водар
Па вуснах чароту і траў
І спіцца з такой асалодай,
Як быццам ніколі не спаў.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116041004768