Сказаўшы “Досыць!” адзіноце,
Па шаўкатраў’ю, па расе,
Ідзе жанчына і жывоцік –
Свой найвялікшы скарб – нясе.
Усмешка – сонейкам на твары,
Хоць і не лашчыла жыццё:
Кахала моцна – а без пары.
Але – дзіцё! Яе дзіцё!
Яно ўнутры гуляе-б’ецца,
Чакае часу ў свеце жыць.
Яго маленечкае сэрца
Пужлівай птушачкай трымціць.
Мо там – дачка? А мо – сыночак?
Абраць бы лепшае імя!
А колькі дзён і колькі ночак
У светлых марах правяла!
Якім яе малютка будзе –
У год, у тры, у дваццаць пяць?
Ці неяк выб'ецца у людзі?
Ці будзе маці шанаваць?
Яна ўжо дзіцятка кахае!
Ажно пяе пад ёй зямля!
Ў руках жывоцік калыхае –
Нібы люляе немаўля!
Мо і глядзіць хто-небудзь скоса:
“Што, нагуляла – і адна?”
Але яна плыве па росах
Як прыгажунечка-вясна…
І што ёй плёткі і зласлоўе?
Яны развеюцца, як дым.
А вось напоўненнасць любоўю
Не параўнаецца ні з чым…
15.08.2010