Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Вялікдзень

Сярэдняя: 4.5 (15 галасоў)
Асвечанай вярбы пукатыя галіны,
Дакладны знак на адыход зімы.
Час роспачы мінуў! Адпушчаны правіны!
Анёльскі хор пяе ўрачыстыя псалмы.
Час роспачы мінуў! Саўдзельнікі ахвяры,
Святкуем радасць шчыра, без нуды.
Такі шчаслівы дзень! Хрыстос васкрос! Пачвары,
Што мучылі Яго, зашыліся ў куты.
Але й адтуль крычаць, зацята альбо лена:
«Дабі Яго! Ўкрыжуй! Зняваж! Прадай!»
Я сню, што я прыйшла
                            Марыяй-Магдаленай
і не знайшла Цябе ў труне,
                                Распяты Край.


Сярэдняя: 4.9 (10 галасоў)

Падалеў ночы змрок,
Павышэла сьвятло –
Зараніца за крок
Галам высьветліць дно.

Ачуняе сяло,
Што хавае сьліўняк –
Адшукае вясло
Недаспаны рыбак.

У кустах над ракой
Птушкі вытвараць сьпеў –
Пабялеюць імглой
Кроны стомленых дрэў.

Між цы’бя дзіўны цьвет
Парасіла зара –
Дыяментаў букет
Дорыць сонца пара.

Разнасьцяжыў прастор
Для вятрыска гульні,
Што падрапаўшы бор,
Паласкаў камяні.

Сьмела ўдарыў вадзе
У запужаны твар,
Што на поле прадзе
Белым покрывам пар.

Бы вясёлкі дугой
Палавее пара –
Сьцемеў змрок над зямлёй,
Змоўкла ў лесе сава.

Пазырчэла. Зноў ціш.
Між сьцяжынаў дзірван –
Пазакінуты крыж
Расьсякае туман.

На крыжы тым ручнік
Саматканы зь ільну –
Ў ім узораў бязьлік
Абвяшчае вясну.

Пад крыжом васількі
Бы люструнак нябёс –
На крыжы без рукі
У расьпяцьці Хрыстос.

Пад бусьліным крылом
Ён пакідзішчам стаў –
Аксамітным плашчом
Зеляніць медны сплаў.

Між стагодзьдзя камет
Ён ня спалены лоўж –
Скрыжаваў свой завет
Папярок і ўздоўж.

Прытуліў да сябе
Горам стомлены люд –
Абвяшчаў аб вясьне
Абяцаў зь неба цуд.

Зломак мокры расой,
Сымбаль новага дня –
Па-над грэшнай зямлёй,
Як крыніца сьвятла.

І на прысьвятак дня,
Што завецца Вялік –
Сонцам зьзяе зямля,
Змрок зласьнеючы зьнік.