Паездка ў горад
Я сябе ўспамінаю дзяўчынкай малой,
Упрасіла я маці з сабой мяне ўзяць.
І бягу побач з ёю ў сукенцы старой,
Бо абноўкі ж яшчэ толькі будзем купляць.
Я баюся згубіцца ў натоўпе людскім,
Толькі сорамна ўзяцца за матчыну руку.
Я пужліва гляджу на патокі машын,
Гарадскую цярпліва праходжу навуку.
Хутка мне пачынае балець галава,
І, здаецца, паветра чамусьці там мала.
Мне ўжо горад нямілы. Дзе ж тая трава,
На якую я б з радасцю ніцма ўпала?
І абноўкі мяне не цікавяць зусім,
І вітрына з прыгожаю лялькай таксама.
Я ўмольна на маці гляджу: ну, калі,
Ну калі ўжо дадому паедзем мы, мама?
Я змарылася ў горадзе--тлум, духата,
Дз ж знаёмая сцежка дадому?
Там, у вёсцы, такая цяпер любата,
А тут мука, якой не жадаеш нікому.
...Даўно вырасла я, ды з гадамі бліжэй
Горад мне не зрабіўся. Даволі.
Стала вёска яшчэ для мяне даражэй,
Не змагу я ёй здрадзіць ніколі.
1996 г.