Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

Александрына з Палесся

Дзе ты

Сярэдняя: 4 (2 галасоў)

Як адзінокі вецер, што гуляе ў небе,
Нібыта кліча ён цябе с сабою.
І толькі потым ўжо спытаеш: "Дзе ты?",
І толькі потым ўжо спытаеш: "Ты са мною?".

І кнігаўка пішчыць падбітым птахам,
І заравелі дзесьці там ваўкі.
Ды толькі хамараў шмат, ды па-над дахам.
Ды толькі мне не зразумела, дзе ж там ты...

І вецер зноў раве падбітым зверам...
І дождж ідзе і разбівае нас...
А ў сэрцы ты з'явіўся браканьерам
І разламаў душы маёй каркас...

Мова

Сярэдняя: 4.5 (6 галасоў)

А нехта мой крык сцішыў,
Закрыўшы далонню рот.
І толькі рускае "тише",
Што зноў жа дадала турбот!

І зноў тое рускае слова,
Што чуць не жадала я!
А слёз жа пралітых мора
Не турбавала жыцця.

І зноў закрычаць захацела,
Бо рускія словы ўсюды...
Так сэрца маё сатлела...
Так мову згубілі людзі...

Патаемнае

Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Яшчэ глыток, яшчэ уздых,
Яшчэ хапаешся за сонца.
Яшчы жывы, яшчэ не сцiх,
I ўсё ж стаiш ты пад аконцам.

Яшчэ хвiлiнка хвалявання,
Яшчэ часiна без турбот.
А потым... Разам да свiтання,
I нешта шэпча нам чарот.

Той вечар ў сэрцы ўсё ж жыве,
Ён не згубiўся сярод будняў.
Прыйдзi ж ты ранкам, па крысе,
Сустрэнь абдымкам каля студнi.

Радзіма

Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

13.11.2014.
За беларускае адраджэнне.

Беларусь - мая старонка,
Родны край маіх дзядоў.
Разнясецца эхам звонкім
Кліч Радзімы, кліч братоў.

Вось рачулка, там вось Днепр,
Што злучыўся з Бугам.
Ты, Радзіма, быццам вепр,
Не баішся пугі.

Край радзімы, край мой родны
Хопіць ўжо ліць слёзы.
Хочь твой лёс і быў гаротны,
Не крануць марозы.

Беларусь - мая старонка,
Край радзімы, край дзядоў.
Разнясіся ж эхам звонкім,
Слова мовы, кліч братоў.