Як адзінокі вецер, што гуляе ў небе,
Нібыта кліча ён цябе с сабою.
І толькі потым ўжо спытаеш: "Дзе ты?",
І толькі потым ўжо спытаеш: "Ты са мною?".
І кнігаўка пішчыць падбітым птахам,
І заравелі дзесьці там ваўкі.
Ды толькі хамараў шмат, ды па-над дахам.
Ды толькі мне не зразумела, дзе ж там ты...
І вецер зноў раве падбітым зверам...
І дождж ідзе і разбівае нас...
А ў сэрцы ты з'явіўся браканьерам
І разламаў душы маёй каркас...
А нехта мой крык сцішыў,
Закрыўшы далонню рот.
І толькі рускае "тише",
Што зноў жа дадала турбот!
І зноў тое рускае слова,
Што чуць не жадала я!
А слёз жа пралітых мора
Не турбавала жыцця.
І зноў закрычаць захацела,
Бо рускія словы ўсюды...
Так сэрца маё сатлела...
Так мову згубілі людзі...
Яшчэ глыток, яшчэ уздых,
Яшчэ хапаешся за сонца.
Яшчы жывы, яшчэ не сцiх,
I ўсё ж стаiш ты пад аконцам.
Яшчэ хвiлiнка хвалявання,
Яшчэ часiна без турбот.
А потым... Разам да свiтання,
I нешта шэпча нам чарот.
Той вечар ў сэрцы ўсё ж жыве,
Ён не згубiўся сярод будняў.
Прыйдзi ж ты ранкам, па крысе,
Сустрэнь абдымкам каля студнi.
13.11.2014.
За беларускае адраджэнне.
Беларусь - мая старонка,
Родны край маіх дзядоў.
Разнясецца эхам звонкім
Кліч Радзімы, кліч братоў.
Вось рачулка, там вось Днепр,
Што злучыўся з Бугам.
Ты, Радзіма, быццам вепр,
Не баішся пугі.
Край радзімы, край мой родны
Хопіць ўжо ліць слёзы.
Хочь твой лёс і быў гаротны,
Не крануць марозы.
Беларусь - мая старонка,
Край радзімы, край дзядоў.
Разнясіся ж эхам звонкім,
Слова мовы, кліч братоў.