Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

дзяцінства

Яшчэ не ацэнена

Абмытыя дажджом
дзіцячыя арэлі
пелі
і песцілі
таго, каго
сустрэлі
праз дваццаць год:
не белабрысым хлапчуком,
а юнаком
са сталым сэрцам...
Абмытыя дажджом
дзіцячыя арэлі
старэлі
і не пазналі ўжо
таго, каго
сустрэлі
праз дваццаць год...
I раптам
пець-рыпець
арэлі перасталі,
напэўна,
юнака
таго
яны пазналі...
Ляжыць мая рука
на іх
халоднай сталі...
Ды гушкануўся ўміг,
нібы грыбочак,
мой белабрысенькі
малы сыночак.



Яшчэ не ацэнена

Грыбасей у жніўні тупатаў
Між ялінак, дзе буяла папараць.
Шышкі з шапаценнем ціха падалі,
I мне ўсё здавалася не так.
Дзеці замаўлялі: «Сыпані,
Буйны дождж, па буяках, па верасе.
Коптурам наб'ём кашы ў верасні
Белымі грыбамі... Секані...»
...Грыбасей, даверлівасць пасей,
I вярні ў дзяцінства незваротнае,
Добрае, кароткае і роднае,
Што ідзе па золкавай pace.



Яшчэ не ацэнена

Куды я ішоў – невядома.
Ні ўперад затым, ні назад.
Спыніў ля дзіцячага дома
Стралой навылётны пагляд.
Там, шчокі падпёршы рукамі,
Сінечай густой з-пад ілба
Глядзела святое чаканне,
Сусветнае сілы журба.
І зараз, калі я з алоўкам
Сяджу, бачу толькі адно:
На тоненькай шыйцы галоўка
І вочы – на ўсё акно.



Яшчэ не ацэнена

Хмары пухнатыя сонца абнялі.
Кропелькі-слёзкi на шчочкі ўпалі.
Кружацца ў лужыне хвалі-спіралі.
маланкі-зашпількі чмялёў напужалі.
Лье як з вядра. тэмп рашуча ўзялі
бруі вясёлыя... мыюць сандалі.