Беларусь, ты доўга сніла
Сон цяжкі крывавы свой.
Час прыйшоў раскоўваць сілы
І за волю йсці на бой.
Годзе рабскага цярпення,
Годзе ўжо астрожных крат,
Беларусь! У наступленне!
І ні кроку больш назад!
Ты прыгнечана найболей,
І ўжо грозіць смерць табе.
Твой ратунак толькі ў волі
І твой шлях у барацьбе!
Годзе крыўд і прыніжэнняў,
Годзе кпінаў і пагард!
Беларусь! У наступленне!
І ні кроку больш назад!
Помніць больш за ўсё павінен
Беларускі край святы,
Што калі сягоння згінеш —
Не ўваскрэснеш болей ты!
Годзе нам чужацкі лад!
Годзе страху нам знікнення!
Беларусь! У наступленне!
І ні кроку больш назад!
Гэта пры нас Беларусь забівалі,
Гэта пры нас ёй магілу капалі,
Ды аб ратунку яе мы не дбалі,
Мы яе ворагу самі аддалі.
Многія з нас нават катамі сталі,
Разам з прыблудамі білі, тапталі,
Гналі яе, ёй у вочы плявалі.
Мы ж гэта шчасцем яе называлі,
Будучнасць слаўную ёй прадракалі
І пераможныя гімны складалі.
Гэта пры нас Беларусь забівалі.
Гэта пры нас ёй магілу капалі,
Толькі адны мы у гэтым віноўны,
Толькі адным нам і мераю поўнай
Вечнай агіды адмерана будзе,
Бо не падставілі мы свае грудзі,
Каб засланіць імі маці Радзіму.
Гэта бо толькі і ёсць тым адзіным,
Чым здабываюць жыццё і свабоду,
Гонар і славу Айчыне й народу.
Гэта пры нас Беларусь забівалі,
Гэта пры нас ёй магілу капалі.
1976
Колькі развялося ў Беларусі роднай
Байструкоў няўдзячных, погані бязроднай.
Хоць ядуць нямала нашай солі-хлеба,
Топчуць зямлю нашу, копцяць наша неба,
Ды сваю старонку граззю абліваюць
І народ свой кроўны ўсяк знеслаўляюць.
Свая мова, песні ім зусім нялюбы,
І яны ўсё робяць дзеля нашай згубы.
Чуюць-знаюць гады, што ім патураюць
І што іх за гэта добра надзяляюць.
Але мы ім скажам на іх спрыт нялюдскі:
"Нас душылі Гітлер, Сталін і Пілсудскі.
Калі ж мы жывымі выйшлі з лап ільвіных,
То не нам баяцца капытоў асліных!"