Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

анёл

Яшчэ не ацэнена

Было: я некалі стаміўся,
Прылёг на ложак адпачыць,
Заснуў… І раптам … мне з’явіўся
Ці госць, ці прывід уначы.

Прастора ўспыхнула дзівосна
І голас ветрыкам сышоў.
Я ачмурэў. Аж стала млосна.
Анёл! А Божачкі, анёл!

Ён на мяне зірнуў ласкава
І павітаўся: “Мір табе!”
“П – прывітанне… Ну і з’ява…”, –
Я ў шоку мовіў сам сабе.

Але ачуўся паступова
І звыкся з госцейкам сваім.
І пачалася ў нас размова –
І аб усім, і не аб чым.

Я задаваў пытаннні – першы –
Пра нашу долю на Зямлі,
Ён мне адказваў… Нібы вершы
Яго адказы мне былі.

– Чаму вакол так многа гора
І, што ні справа, – то вайна?
– Чым насычаеце прастору,
Тым і адказвае яна…

– Нашто нам шлях выпрабаванняў?
Няўжо пакут не абысці?
– Калі няма ў жыцці кахання,
Дык вам і шчасця не знайсці.

– Чаму ў любві не супадаем,
Усе чарствеем пакрысе,
І, чым мацней каго кахаем,
Тым больш ён болі нам нясе?

– Таму, што вам пара змяняцца:
Не асуджаць, а шкадаваць
Не крыўдаваць, а прытуляцца
І ўсё цярпець і дараваць.

– Чаму ўсяго даволі ў хаце,
А ў сэрцы радасці няма?
– Не там збіраеце багацце,
Таму і чуецца імгла.

– Чаму мы ведаем так мала,
Але карыстаемся - шчэ менш?
– Табе дай, дзіцятка, запалу –
Ты й свет па глупству падарвеш.

– Чаму згасаем у хваробах ?
Вось пад вачыма ўжо мяхі…
– Таму прычыны – не мікробы,
А злоўжыванні і грахі.

– Чаму мы ў скрусе паміраем?
– А што, не чулі вы нідзе –
Па смерці дух уваскрасае,
А прах – да праху тлець ідзе?

– Чаго чакаць нам ад падзеі,
Што сёння нават не кране?
– Якое зерне хто пасее,
Такое потым і пажне…

Так мы балакалі да ранку,
Амаль, здаецца, да святла.
Калі ж прачнуўся… вершаванка
На ліст па памяці сышла.

Ці так было, ці мне здалося?
Мо ночка з розуму звяла?
Ды што за пух прыліп на носе?
Няўжо пярынка ад крыла?

20.05.2010



Сярэдняя: 5 (8 галасоў)

На сутыку стагоддзяў
нарадзіўся Анёл
з васількамі ў вачах
і бусліным крылом,
на шчацэ шнар ад пугі,
мазалі на руках,
ды нянавісць расла
у блакітных вачах:
замест сонца і поўні –
цемната ды мяжа,
і катуе людзей
тых пакорнасць свая,
не шукаюць прасвету,
толькі працай жывуць,
мовай маці – маўчаць,
на замежнай – пяюць,
за рублі і даляры
прадалі ўсё наўкол,
у хаціне сядзяць –
няма хлеба ды дроў…
І таму сярод сосен
нарадзіўся Анёл
з васількамі ў вачах
і крынічнай слязой.
Незнаёмы, нябачны,
быццам подых вясны,
ён ішоў уздоўж хат
па дрыготкай зямлі,
і расло спачуванне
за басяцкі народ,
што праз вокны глядзіць,
не выходзіць за плот…
А маленькія дзеці
сустракалі яго,
і ад постаці той
ім лілося святло.
Нібы сонейка ноччу,
як прамень сярод хмар,
у краіне малой
утварыўся пажар.
Нарадзіўся Збавіцель,
ён, нібы Божы сын,
ён, нібы вольны птах,
йшоў, вядома, адзін,
ды здавалася людзям,
быццам войска прывёў.
Праўда там на кані,
там Надзея, Любоў,
там харугвы віднеюць,
абразы там вісяць,
ды на шыі крыжы
моцна крыватачаць.
І казаў ён ім слова,
бы малітву чытаў,
ды сялян-лежабок
на паўстанне узняў!
А з бялюткай адзежы
і з чырвонай крыві
ён зрабіў людзям сцяг,
каб было пад чым йсці…
Як ускінуў рукамі
да нябёсаў Анёл,
хмары бліснулі – бах! –
быццам згода на бой.
І пайшоў па дарозе
басаногі народ
праўду, веру шукаць,
для дзяцей лепшы лёс…
Здабываць сабе волю
у крывавым баі
выйшлі людзі з сахой
і Анёл на кані…

І з стагоддзя ў стагоддзе
скача мужны Анёл
з васількамі ў вачах
і бусліным крылом.
Ён трымае высока
сцяг Радзімы сваёй…
Калі з’явіцца кат,
мы дамо яму бой!