аптымізм

Катэгорыі вершаў

…«Тытанік» наш ідзе да дна, канечне!
Чыя, вядома, нас вядзе рука!
Патонем, што ж, а потым, уваскрэснем…
Пачнём тады з чырвонага радка!.

Дзе я належу? Дзе я блукаю?
Калені дрыжаць, а сэрца палае.
Анёл-ахоўнік, я не ўяўляю,
чаму боль не раніць, а забаўляе?

Крок у невядомасць, жах адступае.
Спалоханы погляд пад коўдрай знікае.
Вольныя думкі - усё што я маю,
я ім належу, я іх ўбіраю.

Калі шчыра—зусім не верыцца,
Няўжо сёння мне 40 гадоў,
І няўжо маладосці мяцеліца
Адгуляла, не вернецца зноў?

Ды салодкая праўда, ці горкая—
Напаткае ўсё-роўна яна.
Крочыць восень насустрач мне волкая,
Засталася ў юнацтве вясна.

Не пакіну для смутку мясцінкі,
Асабіста—за 20 я п'ю,
Падзяліўшы на дзве палавінкі
Юбілейную дату маю.

1999 г.

У валасах срэбны іней завей,
Ды гады нам падлічваць не трэба.
І не варта загадваць далей.
Мець здароўя б удосталь і хлеба.

Мець бы добрых дзяцей і сяброў.
Ад жыцця не паспець бы стаміцца.
І ўмець адкрываць свет наноў,
Не баяцца ізноў памыліцца.

Хай кахання жыве пачуццё,
Каб спявала душа—не марнела,
А ў астатнім няхай нам жыццё
Свае кропкі расставіць умела.

1999 г.