Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Валянціна Баранава

Сярэдняя: 3 (4 галасоў)

І замаецца сакавік,
затужыць...
І махнуўшы дзікім крылом,
Праміне красавік,
Закружыць
Галубом
Пад тваім вакном...



Сярэдняя: 3.9 (7 галасоў)

А Зямля ляціць сабе, плыве ў Сусвеце:
- Пра што гэта там шабуршаць тыя Каці і Пеці
на свеце?
А Зямля плыве і плыве па Арбіце:
- Пра што яшчэ там спрачаюцца тыя Косці і Віці
За вухам?..
У вушах пацяруха…
Старэю… лянота мне…

А Сонца глядзіць на гэта ўсё і ўсміхаецца:
- З чаго гэта там Зямля мая так распаляецца?
А Млечны Шлях сваім вокам мядзведжым жмурыцца:
- Ну, чаму маё Сонейка стала хмурыцца?..

І панеслася, паплыло пытаннем у Цэнтр Светабудовы:
- Што за праблемы на перыферыі,
і чаму яны там мітусяцца так бесталкова?..



Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

Верш:
...А хто прыкладзецца
к блакітнай бутэльцы –
то здейсняцца мары, я чула даўно.
Жаданьне наперад задумаць патрэбна.
Ну, вось, і прыклаліся, толькі адно,
забылі задумаць, і круціцца ў думках:
- Якое жа смачнае гэта віно...



Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

…«Тытанік» наш ідзе да дна, канечне!
Чыя, вядома, нас вядзе рука!
Патонем, што ж, а потым, уваскрэснем…
Пачнём тады з чырвонага радка!.