Дождж, як магічная скрыпка,
Хмары, як сонны скрыпач,
Неба – іскрыстая піпка;
Вусны гавораць: “Прабач!”
Згубіў у цямрэчы дарогу,
Блукаю дзе сонца няма,
Не бачу наперадзе кроку;
Знішчае свабоду мана.
Сож, як нябёсы, сатканы,
Хвалі, як хуткі цягнік,
Зоркі – шляхецкія дамы;
Месяц карункавы знік…