Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Гомель

Сярэдняя: 4.5 (37 галасоў)

Фарбуе каменны дыван
У золата жоўклае лісце;
Прабуджаны ноччу, туман,
На золках, сыходзіць кудысьці.
А вецер, падкінуўшы фарбы,
Вядзе закаханых да лаўцы,
А потым, іх сэрцы, гарачыя скарбы,
Ад думак халодных схаваўшы,
Задумліва сцішыцца ў дрэвах
І моўчкі аддасца ўспамінам,
Мінулых спатканняў у скверах
І просьбаў прысвечаных льдзінам.



Сярэдняя: 4.2 (35 галасоў)

Дождж, як магічная скрыпка,
Хмары, як сонны скрыпач,
Неба – іскрыстая піпка;
Вусны гавораць: “Прабач!”

Згубіў у цямрэчы дарогу,
Блукаю дзе сонца няма,
Не бачу наперадзе кроку;
Знішчае свабоду мана.

Сож, як нябёсы, сатканы,
Хвалі, як хуткі цягнік,
Зоркі – шляхецкія дамы;
Месяц карункавы знік…