Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

казачныя матывы

Сярэдняя: 4.5 (26 галасоў)

У полымі вясёлым печы
Рухавы скача чалавечак
Пад булькаценне чыгуноў,
Пад гучны трэск смалістых дроў.

У чыгуны, як у мішэні,
Ён вугалькоў шпурляе жмені
I не спыняе ні на міг
Кружэння ў стужках агнявых...

Калі ж агонь згасае ў печы —
У прысак лезе чалавечак
I спіць, згарнуўшыся клубком,
Чырвоным стаўшы вугальком.



Сярэдняя: 4.5 (34 галасоў)

У спёку пад мостам ляжыць у цяні
На ціне нядужы, стары Вадзянік,
I доўгія думкі яго чарадой,
За хваляю хваля, паўзуць над вадой.

Здаецца старому: яшчэ кагадзе
Пад поўняй русалкі дурэлі ў вадзе,
A то павыходзяць са срэбнай ракі,
Хаваюцца ў гай, у лагчыны, раўкі,
Каб плесці вянкі і прыпеўкі спяваць,
Каб хлопцаў у дзевак-дурніц адбіваць.

А зараз няма таго смаку ў вадзе,
I рэчка змялела, і гай парадзеў,
Засыпаў бульдозер лагчыны, раўкі,
Абрынуўся бераг высокі ракі,

I дзеўкі-русалкі ад бруднай вады
Даўно паўцякалі, сплылі хто куды.
Грукоча наверюе па рэйках цягнік...
Куды ж табе дзецца, стары Вадзянік!



Сярэдняя: 4.5 (22 галасоў)

Вандруе па клеці сівы Дамавік,
Стукоча маркотна яго чаравік,
Чапляюцца вусы за ногі, a нос
Да сківіцы моркаўкай шызай прырос.

Са скурчаных пальцаў тырчаць кіпцюры —
У жаху глядзяць на іх мышы з нары.
Вось ён, уздыхнуўшы, на бочку прысеў,
Расол горкі смокча і храпку грызе.

I дзетак чакае, што ў цёмную клець
Прыходзяць пад ноч на яго паглядзець...
Ніхто не прыходзіць — і крыўдна да слёз:
Сапе ён і чэша марковіну-нос.



Сярэдняя: 5 (15 галасоў)

(Казка-легенда аб узнікненні возера Нарач,
напісана па матывах народных паданняў)

У даўні час на зямлі нарачанскай
Не было аніякіх азёр
Край глухі быў, дрымучы, пушчанскі.
Рос там лес: ні то гай, ні то бор.

У гэтым лесе ляснік жыў з дачкою,
А дачка - прыгажуня на твар -
Уся бялявая, з доўгай касою.
Звалі Нара і погляд, як жар.

Хлопцы цугам ішлі да хаціны
У сваты: і ўдаўцы, і паны,
Але ўсім адмаўляла дзяўчына,
Бо не мае каханне цаны.

Яна хлопца другога кахала.
На ўсе рукі ён мастрам праслыў.
Многа цудаў зрабіў ён, ці мала,
Невядома...Люстэрка адліў

Ён з пясчынак крынічных для Нары.
Наказаў: «Беражы, тут твой лёс…»
Паглядзела дзяўчына - ні хмары -
У люстэрцы. Адна сінь нябёс

І празрыстае возера… Стромка
Беглі хвалі і чайка над ім
То павольна лунала, то гонка
У паднябессі …І роздум, як дым…

Бо, што ўбачыла - не зразумела.
Але час так няўмольна бяжыць.
Увосень ліха само наляцела -
Паляваў там памешчык на дзіч.

Ён прыкмеціў прыгожую Нару,
Загадаў сваім слугам схапіць.
І прывесці ў маёнтак, каб пару
З ёю скласці і ў шлюб уступіць.

Хто кахае, у бядзе не пакіне.
Так і майстар, прабраўся ў палац,
Пана-злыдня забіў тоўстым кіем,
Выкраў Нару і вынес на пляц.

На каня пасадзіў і пусціўся
З ёй наўцёкі, але наўздагон
Мчала варта, ды так, што клубіўся
Пыл. Было не сысці ад пагонь.

Тады вырашыў хлопча адвесці
Ад каханай бяду. Загадаў
Да бацькоўскага дому нявесце
Дабірацца. Там бацька чакаў.

Прыскакала дзяўчына да хаты.
На тым месцы - вуголле і дым.
Яе бацьку забіў пан пракляты,
Толькі ўсюды чужынцаў сляды.

Не вярнуўся да Нары каханы,
Зазірнула ў люстэрка, ляжыць
На пагорку, вакол слугі пана
І крумкач не стаміўся кружыць.

Жах і роспач найшлі на дзяўчыну,
А люстэрка скацілася з рук
І ў срабрыстых аскепках раскінуў
Бераг возера шоўкавы луг.

А дзяўчына расправіла крылы
Белай чайкай панеслася ўвысь
Закрычала: « Ты дзе, любы, мілы?
Я чакаю! І веру! Вярніся!..»

Бурна біліся ў хвалях крыніцы
Іх каханнем, празрыстай вадой,
Каб маглі яе людзі напіцца,
Прыгажэць, пакахаўшы, душой.

Так з’явілася возера Нарач.
Назва гэта ад Нары імЯ.
Яна чайкай лятае і зараз,
Кліча любага крыкам штодня.

© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2016
Свидетельство о публикации №116061300188

Нарачанская чайка. https://www.chitalnya.ru/work/1803561/