Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Анастасія Анцімонік

Сярэдняя: 3.6 (10 галасоў)

Не датыкнуцца да палаючага неба,
Не дакрануцца да замучанай зямлі,
І не адчуць цяпло нямога света,
Не зрушыць з месца болю камяні,

Не адгукнецца болей сэрца чалавека,
І не адмыецца бруд языкоў крывёй,
Не ўсміхнецца болей сонейка для лета…
Ды толькі гэтай птушцы назаўсёды быць тваёй…



Сярэдняя: 3.3 (8 галасоў)

Заціхла. Думаю: чаму?
Няўжо табе не падабаюсь?
Адкрыю прыгажосць таму,
Хто сэрцам чуе, як я маюсь.

Я твая мова, ганарысь!
Дык не, адвернешся, крыўдуеш…
Каб я не знікла, памалісь.
Бо сам сябе ты хутка згубіш…



Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

Подых кахання знясіленай птушкі
Ў аблоках-люстэрках жадання жыцця.
Зняволены подых насамрэч свабодны,
Прыгнечаны болем праз свет адкрыцця,
Праз горкія слёзы і памяць памылак
Подых кахання застаўся жывым.
Для сэрца ўлоўны, астатнім – закрыты.
Подых кахання вабіць, як дым...



Сярэдняя: 4.1 (10 галасоў)

Я не супраць трапіць у ад,
Не супраць у дрыгву зайсці,
Няхай будзе здзеквацца кат,
Я праз боль змагу перайсці.

Я змагу агаліць сваё сэрца
І знайсці для душы прытулак,
Якая наперад імкнецца
І бачыць у крылах ратунак.

Я не супраць жыць у гэтым свеце,
Не супраць абдымку смерці.
Усё змагу пры ўмове адной:
Калі ты будзеш побач са мной.