Паўлюк Баярка

Паўлюк Баярка. Катэгорыі вершаў

Бялюткі чысты першы снег,
Нібы дзіця зусім малое,
Чамусьці выклікае смех
І не дае крыху спакою.

Надзіва ён не слепіць вочы,
Не бачна сонейка з-за хмар…
Павольна па дарозе крочу,
Нібыта думак уладар.

А заўтра будзе цеплыня,
Ператварыцца снег у бруд;
Захопіць розум мітусня,
Каб там вяршыць свой дзіўны суд.

Вуснаў цёплых рух прыемны
Ціха шэпча мне: "Павер..."
Ды, напэўна, недарэмна
Адбылося ўсё ў чацвер.

Я адзіны з тых маўклівых
Не праспаў сваё спатканне,
Я адзіны з ганарлівых
Не пужаюся кахання.

Зірнеш у акенца, і я зазірну:
Зімовае неба там зоры схавала,
Шукаю сярод іх я толькі адну,
Якая б імгненна цябе нагадала.

Зірнеш у акенца, і я зазірну:
Усмешкай чароўнай у цемрадзі ночы
Захоплены буду ў палон, не засну,
Пакуль так яскрава блішчаць твае вочы.

Ты даруй несур’ёзныя словы,
Бессэнсоўна казаў іх услых,
Хацеў лялькай я быць шматразовай
У руках недрыготкіх тваіх.

Ты даруй небяспечнасць паводзін,
З глузду з’еду калі-небудзь я,
Ды ўсё роўна з табой буду згодзен,
Для мяне ты адзіны суддзя.

Калі нават імчыцца ўсё файна,
На хвілінку хоць крышку крыўдуй,
Бо гатовы казаць як звычайна:
Дарагая каханка, даруй.