экалогія

Катэгорыі вершаў

Бяда, сябры мае! Бяда!
Хварэе ўсё: зямля і нетры.
У нас усё брудней вада
І ўсё задушлівей паветра.

Вакол дымліва ад машын,
Ад прамысловых труб заводаў.
Набытку маем на грашы,
А на мільярд гняцем прыроду.

Дзічэе луг, радзее бор
Бяднее глеба паступова.
А чалавек, нібыта мор,
Свет перайначвае нанова.

Ссушае багнішчы балот,
Злівае “хімію” ў крыніцы
І ўсё шукае, абармот,
На чым яшчэ яму нажыцца.

Знішчае рэкі і лясы,
Жывёл і птушак не шкадуе –
Усё цішэй іх галасы
І ўсё радзей іх вуха чуе.

Як церпіць матухна-зямля?
Ці выбачае здзекі дзецям?
Сама ж хварэе спакваля:
То неўраджай, то ліхалецце.

Цунамі, павадкі, дажджы,
Вулканы, ліўні, землятрусы…
Ратуйце, людзі, стан душы –
Каб не стагнаць у горшай скрусе!

У ціхім жаху – ці жыццё?
АЭС: Чарнобыль, Фукусіма…
Але і гэта шчэ не ўсё,
Пакуль гвалтуем свет ранімы.

Ён нас і топіць, і пячэ.
А што наперадзе чакае?
Няўжо не чуеце яшчэ:
Зямля – крычыць! Яна – жывая!

25.03.2011

Зямля ўжо ледзь трывае нас.
Калі ж здараецца з ёй штосьці,
На ўсе пытанні ёсць адказ:
Не ўладары мы тут, а госці.

Хоць чалавек на словах – цар,
А сапраўды – яшчэ нябога –
Нядбайны гора-гаспадар,
Калі судзіць аб гэтым строга.

Бо ўсё забруджвае вакол,
Не разважаючы, знішчае,
Бузіць, сваволіць, бы асёл,
Нібыта розуму не мае.

Змяняе плынь павольных рэк,
Паўсюль асушвае балоты
І год за годам, што ні век,
Стварае новыя турботы.

Шукае Бога ў абразах,
А Духу Боскага не бачыць.
Сапраўдны скарб знішчае ў прах
А з-за фальшыўкі горка плача.

Свае адстойвае правы,
А быць адказным не гатовы.
Не хоча браць да галавы
Старых прароцтваў мудрых словы:

"Нібы вада, пральецца кроў.
Душа зняволіцца за целам.
У свеце знішчыцца любоў.
А сэрца… стане скамянелым."

Ды толькі Творцу бачна ўсё –
Ён сее буру хмарай грознай:
“Нашто дарыў я ім жыццё?
Ці не забраць, пакуль не позна? ”

20.03.2011