Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

1927

Ганарысты парсюк

Яшчэ не ацэнена

Бывае праўда ў вочы коле...

Раз гнаў пастух свіней у поле.

Адзін вялізарны Парсюк,

Які абегаў вёску ўсю,

За раніцу абшнырыў завуголле,

Цяпер такі меў выгляд важны,

Што носа не дастаць і сажнем —

Вышэй за ўсіх ён сам сябе лічыў,

А што ў самога на лычы,

Не бачыў гэтага, аднак.

вось адзін тут Падсвінак,

Які заўважыў бруд раней,

І кажа: — Дзядзечка, твой лыч у брудзе!

Нязграбна гэта й між свіней,

А што ж, калі заўважаць людзі?

Парсюк наставіў хіб, Парсюк раз'юшан:

— Цераз цябе я чырванець прымушан!

Такое мне сказаць асмеляцца ня многія,

Дык гэта ж — дэмагогія! —

Парсюк наш лаецца, не дараваць клянецца:

— І месца мокрага, — крычыць, — не застанецца!

Ты мой свінячы гонар закрануў!-

І так ён Падсвінака грызянуў,

Што той за сажняў пяць адскочыў.

Парсюк не надта быў ахвочы

Глядзецца праўдзе ў вочы.

Максім Багдановіч

Сярэдняя: 4.3 (26 галасоў)

Так зайздрасна: насіць вянок паэты
І мець імя задумнае Максім,
Кахаць зямлю з яе жыццём глухім
І песняй перавіць юнацтва леты;

Ад хараства не ведаць іншай мэты
І адшукаць, што горда поўны ім,
І родны люд у руху маладым,
І зачарованых палеткаў кветы.

Ды тым цяжэй ў краі чужым заўжды
Счыняць павекі й ведаць, што сюды
Не даляціць зязюлі голас летам,

Ні песня беларуская ў жніво,
І прыгадаць няраз, што мо і ў гэтым
Трагічнае схавана хараство.

Мерзлы месяц з-за гор васількамі

Сярэдняя: 4.5 (11 галасоў)

Мерзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё...
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.

Тоўпы зор снегавым пералівам
Разматалі ў палях павады.
Быццам коні з намыленай грывай
У пацемках застылі сады.

Хтосьці там, у шырокім прыволлі,
Дзе узмежкі гараць серабром,
Заспяваў пра шырокае поле,
Засвістаў ледзяным салаўём.

Эх, як рвецца душа у прасторы!
Штосьці хочацца вечна кахаць,
і дзіцячае радасці зоры
Ў ледзяных перазвонах збіраць.

Мерзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё...
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.

Памяці Максіма Багдановіча

Сярэдняя: 4.9 (11 галасоў)

Яшчэ пяскі магілы свежай
Пад сонцам Крыма не цвілі…
Спытай у чайкі беласнежнай,
Хто там пахованы й калі?..
 
Чыя забытая магіла,
Травой паросшыя сляды?..
Спытаю ў чайкі белакрылай,
Адкажа чайка мне тады:
 
“Дзе скалаў стромкія абрысы
Ад вока крадуць чырвань-свет,
Пад сценьмі стройных кіпарысаў,
Памёр вялікіх дум паэт”.
 
Памёр паэт на сцежках славы
І рукі ў роспачы зацяў.
Ў грудзях з сухотнаю атравай
Адцвіў у росквіце жыцця!..
 
Памёр паэт!.. Ды песня вечна!..
Яна звіла яму вянок!..
Бо ў чарцы пеніцца адвечна,
Жыццёва-хмельнае віно!..
 
Над морам ноч…
                            Маўчыць магіла…
Звіліся сцені на расе.
Пад крыкі чайкі белакрылай
     Пажоўкла моладасць ў красе!..