Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Кірыл Крывіцкі

Сярэдняя: 4.2 (6 галасоў)

Верны конь мой ціхонечка ўсхрапнуў
Далягляд пакрывае туман
Верны Гетман Астрожскі сказаў нам
Бараніць Украйну ад асман

У нядзелю прачнуліся рана
Ротны клічам сваім ўсіх сабраў
І мая родна маці ля ганку
Блаславіць мяне сечы татар

Ужо дзесяты дзень мерна рушым
Асмана як раней не відаць
Паглынаючым зрокам нас пушча
Вабіць выйсці ды цемру спаткаць

Ды асманы на выдумку хітры
Кожны дзень іх натоўпы мацней
А як бой - то ліш далёка бліснуць
Нечакана біць любяць людзей

Татарамі сваімі дазор наш
Уцягнуць хочуць далей у свой адхон
Ды ня ведаюць псы што літвіны
Больш за ўсё любяць саблевы звон

Набліжаецца лава да лавы
Басурманскія візгі слыхаць
Ойча наш, прыпаясай мя сілаю
З літвіноўскага боку чуваць

Сусед сшыбся з татарам адважна
Шабля з шаблі збівае іскру
Я свайго запрымеціў татара
Галаву я яму адсяку

Пакацілася долу гарбузам
Спешнай пругай кранаючы дол
Ды суседа майго быццам лёдам
Наскрозь ткнуў дзіды булатны кол

Потам льюцца і коні і людзі
Жар ад сечы абпальвае стэп
Сваёй зброяй мы шлях сабе робім
Каб на любай радзіме быў хлеб

Каб народ наш свабодным быў братам
Паміж роўных ды родных стаяў
Коні зараз што служаць жаўнерам
Плуг хай цягнуць за небакрай

Сеча ўзнеслаю тучаю пылу
Абазначыла месца біцця
Паўгадзіны мы біліся ў мыле
Басурманскае біта жыцця

Мы ўсе далі магутнае слова
Бараніць край - то наш закон
Каб магутнай была наша мова
І каб чутны дзіцячы быў звон

Каб уранку вясновым ля гаю
Сьпевы ліў бы свае салавей
Каб ў час, калі цябе кранаю
Абсыпалася цемра з вачэй



Сярэдняя: 3 (6 галасоў)

А замак абароніць ад ярма
І вось паўсталі разам проць навалаў
Шчытом каменным па-над поймаю ракі
Адная круглашчокая, напроць яе з вугламі
Дзьве вежы варту ўзялі на вякі
Легендаў шмат казалі людзі
Іх часам словы нібы дым
Няшмат хто ведаў у акрузе
Што вежы -- гэта памяць маладым
Шмат горад той пабачыў жахаў
Азёры слёзаў прыняла рака
Але навечна сталі над абшарам
Кірыл з Янінай, абароны той душа
У час, калі крыжацкая навала
Чорнаю тучай засцілала свет
Паклікала Радзіма праявіць адвагу
Сваёй дзяўчыне даў Кірыл завет:
Калі ты засумуеш, калі горыч
разлукі душу будзе грызці па начах
Выходзь на вежу і прамоў "я побач"
Я ветрам апынуся ў тваіх валасах
Калі вакол мяне пачвары
Скавалі неба чорным палатном
Усмешкаю на брудным з бою твары
Я ўспомню край, дзе мы з табой жывём
Як карагодам дні праходзяць
Вясна зваюе ў зімы прастол
Як лета нас з табой цяплом адорыць
Як восень сцеле нам златы свой дол
І мы прайдзем, ізноў пяшчотай рукі
Любоў-каваль скуе нам праз вякі
Ты памятай, Яніна, ў часы разлукі
Што мы з табой -- як тыя вежы ля ракі
Заўсёды побач, у адзіным замку
Заўсёды самі, будаўніцтва здзек
Ты памятай, Яніна, я з табою
З тваёй душой твой любы чалавек
Высока ўзнімаюцца ўгору
Над горадам ужо дзесяты век
Прыгожа круглабокая Яніна
І Кірыл-волат, яе любы чалавек
І час не змог парушыць долу
Прызнаньня і пяшчоты ланцугі
З цаглін чырвоных аб'яднаўшысь колам
Ляцяць бы карабель паміж тугі
І сэрцы іх яднаюцца мурáмі
І сьпеў мінулага ў сутарэньнях іх
І іх ужо нішто не раз'яднае
Бо сама цемра пала пад сценамі іх

2017



Сярэдняя: 3.5 (4 галасоў)

То не бомбы выюць зацяжна
То не у пушчы белай б'юць звера
То паўстала на ногі хеўра:
Гэрла, жэрла і бэрла*

То народ мой вялікі, дужы
то скрыпіць ён ды стогне ў кайданах
То мільёны, мову прадаўшы,
Усё шукаюць сябе, апантаных
Кажуць, моцы, душы нам не трэба
Абы толькі была міска з супам
Абы толькі была луста хлеба
Мы за гэта гатовы застацца
Пад бязглуздым ды п'яным прымусам

Гэй, народзе! Здымі ты кайданы!
Што ж ты вяжаш сябе зранку к ночы
Ці то водар нафтанаўскіх хмараў
З'еў ушчэнт партызанскія вочы?
Што ж катуеш сябе марнатраўна
У Луны пазычаючы сілы?
То цябе апаілі дур'янам
То цябе абабілі кадзілам
Бо ты Бога не чуеш святога
А шукаеш у цэркві збаўлення
А знайсці яго трэба пад задам
На сафе перад АНТ-скрыняй
І знайсці ў сабе волі на тое
Каб твой край зноўку стаў цябе мілым

То ж ты мой беларус працавіты
Збудаваў сабе гнёзды пад гнётам
А калі нападала цемра
То ты йшоў бараніць сваё жыта
Ды калі наўвакол быў змрок
Скалыналася сэрца ад болю
То скажы, ці ты клаў убок зброю?
Ці згаджаўся з навязаным станам?
Зараз я калышу у сябе мрою
Што ты станеш па-над бур'янам
Моцным, дужым бо гэтакім войнам
Мусіш выйсці ты з-пад дурману

Можна доўга шчэ трэпаць языкам
Сэнс я чутак сваіх перадаў
Пэўна маю намер стаць музыкам
А пакуль што тутэйшым я стаў
І таму я кажу, беларусы,
Аб бязглуздасці быдлапрымуса,
Бо сам ведаю, што гэта -легчы
На пячы ды храпець як усе трусы
Ды падняцца заўсёды цяжка
А пускацца з гары лягчэй
ПАЧЫНАЕМ ЖА, БРАЦЕ, ЗАРАЗ
ВЫВАДЗІЦЬ З СЯБЕ ТРУСКАЧЭЙ!!

____
*Гармідаль, жор і бухло



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Вашынгтон -- купюра ЗША наміналам ў 1 даляр, з выявай Джорджа Вашынгтона. Сымбаль капіталізму.
Mossberg -- амерыканскае сямейства помпавых ружжаў ці, прасцей, драбавікоў.

Вашынгтон ты Вашынгтон!
За цябе куплю гандон
Ані ў дожджык, ані ў сьнег
Не сароміць гэты грэх
Ды яшчэ куплю батона
Калі выйду я з прытона
Трэба ж нешта з'есьці
Каб з розуму не злезці

Вашынгтон ты Вашынгтон!
Такіх бумажак міліён
Учора выкралі з ламбарду Тома
(Том — не сапраўднае імя, завуць жа йго Мікола)
Выймалі сярод бела дня, нічога не цураліся
Тым часам жонка Тома ледзьве не абасралася
Бо пагражаў ёй моцны антыабярэг —
Васьмізарадны натаўскі МАсберг
Так і злінялі хутка на машынах
ТОму заставіўшы прастрэл рукі шыпшынай

Вашынгтон ты Вашынгтон!
Хто мае цябе ў значнай колькасьці
Выкарыстуе ўсе здольнасці
Не адцураецца ніякіх знамён
Бо будзе ж у выніку яшчэ мільён!
(А можа й два ці тры)
Але душа паглыбіцца ніжэй у д'ябальскі бульён
За гэту несьвядомасьць у полымі гары

Вашынгтон ты Вашынгтон!
Сёння ты кіруеш мірам
Людзей прымушаны табе паклон
Стабілізуецца забруджаным эфірам
Ды дуламі танкаў,
Што лязгавіцамі аднойчы сплюшчаць
Сотню-другую панкаў
Ды люд тым ранкам мабыць вочы расплюшчыць?

Вашынгтон ты Вашынгтон!
Куды ж імчыш ты нас,
На колах сплюшчанай маралі?
Пакуль не чутны моцны глас
І мы, як і раней, аралі
І арэм цАліну шэрую з жалезабетона
Але, я веру, прыйдзе прымадонна
Застрэліць яна цябе, во тут, на гэтай крывавай раллі
Расколіць жалезабетон і ўсьміхнецца чалавечаму роду
І імя той дзяўчыне будзе Свабода

Вышынгтон ты Вашынгтон!
Я ведаю, я сёння зраблю вось гэта
Але я не прымушу цябе на паклон
Калі ж сьвядомы народ выйдзе масай з твайго гета,
Позна будзе лямантаваць "Гамон!"
Ды клікаць амон
Бо амаль ніхто табе не даруе гэта.
І калі танкі, што дзеля цябе нас усіх у бруд зганялі,
Атруту моцную абуджанага экіпажу пераадолець не смогуць
Тады і расплюшчаць табе на абуджанай зямлі
І новы дзень нас усіх святлом накорміць і напоіць.