Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

https://товаромания.рф/index.php?cat=1 подарки и сувениры купить.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Міхась Скрыпка

Нарадзіўся 26 лістапада 1907 года ў вёсцы Месціна Бярэзінскага раёна Менскай вобласці ў сялянскай сям'і. Скончыў Рагачоўскі педагагічны тэхнікум (1930). Настаўнічаў у Рагачоўскім раёне. У 1940 г. скончыў завочна літаратурны факультэт Менскага педагагічнага інстытута. У час Вялікай Айчыннай вайны быў у партызанах, у 1944-1945 гг. – у Савецкай Арміі. Пасля вайны настаўнічаў у школах Магілёўшчыны і Меншчыны. У 1965-1971 гг. працаваў намеснікам дырэктара бюро прапаганды мастацкай літаратуры СП БССР.

У друку ўпершыню выступіў у 1927 г. Выдаў зборнікі баек, вершаў, мініяцюр «Сатыра і гумар» (1958), «Сатырычны калаўрот» (1967), «Ад смеху не ўцячэш» (1975), зборнікі аповесцей, апавяданняў і гумарэсак «Мая хата не з краю» (1959), «Пад корань» (1962), «Усяк бывае...» (1963), «Шануючы вас» (1982), кніжку антырэлігійных нарысаў «Сцеражыся цемрашалаў!» (1964), «Дзіва ў кошыку» (1983), «Злазьце – прыехалі!» (1985), «З сэрцам і перцам» (1987), кніжку апавяданняў для дзяцей «Дзіва ў рэшаце» (1963) і вершаваны зборнік «Пад смешнай вясёлкай» (1971). У 1977 г. выйшла кніга выбраных твораў «І з перцам і з сэрцам».

Выступаў і як драматург. Напісаў сцэнарый кароткаметражнай тэлекамедыі «Акадэмік» (пастаўлена ў 1963). Аўтар звыш трыццаці аднаактовых п'ес, камедый для мастацкай самадзейнасці «Дадому» (1958), «Тэлеграма» (1959), «Землякі» (1962), «Чорт дапамог» (1963), «Навагодняя сустрэча» (1963), «Небяспечны госць» (1964), «На сваю галаву» (1966) і інш.

Перакладаў з расейскай і ўкраінскай моваў. Пераклаў асобныя вершы А. Твардоўскага, С. Маршака, С. Міхалкова, А. Барто, С. Алейніка, А. Вішні, П. Глазавога і інш.

Skripka.jpg


Яшчэ не ацэнена

Вось нешта раз на птушкаферме
Індык, пад'еўшы добра зерня,
Пачаў між птушак выхваляцца:
— Са мной хто можа параўнацца?!

Ну гляньце, птушкі, на мяне!..
Ды крыллямі — як чыркане!
— Сваім я лёсам ганаруся,
Ну, што вы варты, куры, гусі?

Са мной вітаецца сам Бык,
Як стрэне дзе: «Здароў, Індык!»
Пастаўлю хвост — зайздросціць Пава,
А чуб, як макаўка, на славу.

Або калі закулдыячу —
Ад шчасця сам я ледзь не плачу.
I салавей, сябры мае,
Ніколітак не запяе.

Але тут Лыска не стрываў
I ў выхвалякі запытаў:
— Хацеў бы я, Індыча, знаць:
А ці умееш ты лятаць?
_________________________

Быць мастаком яшчэ не значыць
Хадзіць ды толькі кулдыячыць.



Яшчэ не ацэнена

Здавалася, без дай прычыны
Леў запрасіў Асла на імяніны.
Асёл ад шчасця захмялеў.
Падумаць толькі! — Ён і Леў.
Здаецца ж, ён і не радня,
Па чыну, сіле — не раўня.
I раптам на табе: «Прыходзь на імяніны».
— А можа ацаніў ён розум мой, асліны
I буду там за тамаду?

Так... на ім вазілі там ваду.



Яшчэ не ацэнена

Я раскажу тут, як умею:
Спяшаўся Воўк на асамблею,
Дзе гор, лясоў і стэпаў жыхары
З якой пары
Не могуць між сабою пагадзіцца.
I марыў шэры не спазніцца,
Але, мінуўшы грэчку,
Сустрэў авечку
(Відаць, адбілася ад статка).
— Непарадкі! —
Гаворыць воўк, пусціўшы сліну. —
Ты парушаеш дысцыпліну!
Чаго ты швэндаешся тут?
А ну, хадзем за мною ў суд!
I, збочыўшы з дарогі, шэры
Авечкай добра павячэраў.
Пасля з трыбуны асамблеі
Шкадуе Воўк авечак, млее:
— Па мне, жывое ўсё жыві!
А пыса ўся яго ў крыві.
_________________________________

Мы ведаем драпежнікаў такіх,
Што смерць нясуць і рабства для народа.
На словах, дык яны за мір і за свабоду,
А пысы у крыві у іх.