Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Аляксей Філіпаў

Яшчэ не ацэнена

Жураўлі ў небе мітусяцца,
Зграя з крыкам ў вырай адлятае.
Мне таксама каб туды падацца,
Дзе дзяцінства знічкай прападае.

Выведзе сцяжынка праз балота,
Ў лес,туды, дзе сонца ў лісцях ззяе.
Сэрца ўраз адолела самота,
І гады пражытыя ўсплываюць.

Вось бярозкі на лясной палянцы
Тонкім веццем на вятры гайдаюць,
Нібы закружыліся ў танцы,
Нібы між сабою размаўляюць.

Пэўна ёсць у іх свае сакрэты,
Кожная ў галінках іх хавае.
Вераснёўскім сонцам лес сагрэты,
А ў лесе – лепей не бывае.

Тут усё жыццё як на далоні…
Праплылі гады перад вачыма
Болем аддаючыся ў скроні,
А вярнуць нічога не магчыма.

А на сэрцы ўсё рубцы ды раны,
Невядома, далей што чакае.
Скора ўжо халодныя туманы,
Вось самота грудзі і сціскае.

Птушкі ў небе з крыкам мітусяцца,
Жураўлі ў вырай адлятаюць.
Ад зімы нікуды не схавацца,
І снягі ўжо скроні замятаюць.



Сярэдняя: 3 (1 голас)

Жураўлі ў небе мітусяцца,
Зграя з крыкам ў вырай адлятае.
Мне таксама каб туды падацца,
Дзе дзяцінства знічкай прападае.

Выведзе сцяжынка праз балота,
Ў лес,туды, дзе сонца ў лісцях ззяе.
Сэрца ўраз адолела самота,
І гады пражытыя ўсплываюць.

Вось бярозкі на лясной палянцы
Тонкім веццем на вятры гайдаюць,
Нібы закружыліся ў танцы,
Нібы між сабою размаўляюць.

Пэўна ёсць у іх свае сакрэты,
Кожная ў галінках іх хавае.
Вераснёўскім сонцам лес сагрэты,
А ў лесе – лепей не бывае.

Тут усё жыццё як на далоні…
Праплылі гады перад вачыма
Болем аддаючыся ў скроні,
А вярнуць нічога не магчыма.

А на сэрцы ўсё рубцы ды раны,
Невядома, далей што чакае.
Скора ўжо халодныя туманы,
Вось самота грудзі і сціскае.

Птушкі ў небе з крыкам мітусяцца,
Жураўлі ў вырай адлятаюць.
Ад зімы нікуды не схавацца,
І снягі ўжо скроні замятаюць.



Яшчэ не ацэнена

Успомніў Вёсачку Казаноўку.
Ліпень, лета стаіць на дварэ.
Вось на досвітку бацька зноўку
На рыбалку мяне бярэ.

Там ля вёскі лугі ў красках.
Водар, аж галава кружыць.
Так прыгожа, нібыта ў казках.
Дзесьці ўнізе рака бяжыць.

Цішыня, ўсё наўкол у тумане,
Зрэдку лопае рыба ў вадзе.
Вёска спіць за ракой , неўзабаве
Крыкнуў певень.Світанак ідзе.

Дзень настаў, прыпякае сонца.
Не дарма мы сюды прыйшлі.
Ўжо паўнюсенькае вядзерца
Ў якім плёскаюць галаўлі.

Раптам вецер, аднекуль хмары,
Гром, маланка б’е з краю ў край.
Мы схавалісь пад ясень стары,
Дождж лінуў, ну цяпер трымай…

Хмары зніклі таксама хутка,
Нібы хто іх развёў рукой.
Каляровай дугой вясёлка
Перакінулась над ракой.

І паветра духмяным стала
Нібы мёд, каб не дыхаў, дык піў,
А наўкол яшчэ лепей стала,
Так здаецца бясконца б і жыў.

З той пары і раней, і зноўку,
Многа ў рэчцы сплыло вады.
Але памятаю Казаноўку
Ды маленства свайго гады.



Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Калі раптам знікну я, і мяне не стане,
З неба, хто тады табе, зорачку дастане?

Хто цябе замест мяне закалышыць ў красках?
На чыіх руках заснеш, як прынцэса ў казках?

Калі знікну раптам я – помніць мяне будзеш?
Ці не пройдзіць нават дня, як зусім забудзеш?

Хіба, што сказаў табе, цябе больна раніць?
Ты даруй, я ж уявіў, як мяне не станець.

Калі ўсёткі ж я памру – то не плач,не трэба.
Паляціць мая душа на свабоду ў неба.

Не пакрыўдзіць там ніхто, ніхто не абмане,
Прыляціш ты да мяне, калі час настане.

Там сустрэнемся з табой,зноў нас стане двое,
Можа і там каханне ёсць, толькі незямное.