Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Аляксей Русецкі

Нарадзіўся 4 снежня 1912 года ў сяле Студзянец Касцюковіцкага раёна Магілёўскай вобласці ў сялянскай сям'і. Сапраўднае прозвішча - Бурдзялёў. Пасля заканчэння Маскоўскага зааветэрынарнага інстытута (1935) працаваў ва ўпраўленні саўгасаў у Мінусінску, у бактэрыялагічыых лабараторыях Масквы і Мінска. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны. З 1947 года доўгі час працаваў літаратурным кансультантам СП БССР (1947-1952, 1960-1967), у часопісе «Беларусь» быў загадчыкам аддзела публіцыстыкі і рэдактарам аддзела культуры і літаратуры (1952-1960), а ў часопісе «Полымя» — намеснікам галоўнага рэдактара (1967-1973). Працаваў старшым рэдактарам рэдакцыі часопіса «Беларусь» (1973-1980).

З першымі вершамі ў друку выступіў у 1935 годзе. Выдаў зборнікі паэзіі «У заўтрашні свет» (1951), «Святло акон тваіх» (1959), «Усход і захад» (1962), «Яго вялікасць» (1965), «Служба святла» (1967), «Вершы і паэма» (1969), «Зямля гаворыць зорам» (паэмы і вершы, 1971), «Два колеры жыцця» (1973), «Позірк» (1977), «Паэмы» (1979), «Крокі сэрца» (1980), «Хвала жыццю» (1987) і іншыя. У 1982 г. выйшлі Выбраныя творы ў 2 тамах.

За кнігу вершаў «Крокі сэрца» прысуджана Літаратурная прэмія імя Аркадзя Куляшова ў 1981 годзе. Узнагароджаны двума ордэнамі Айчыннай вайны II ступені, Чырвонай Зоркі і медалямі. Заслужаны работнік культуры БССР (1983).

rusecki.jpg


Сярэдняя: 3.9 (14 галасоў)

Восені
чырвоныя званы
зазванілі сумна і ўрачыста,
паляцелі ў подыху зямным
карагоды гукаў
медналістых.

Плаўны звон,
меланхалічны звон,
сцежка гаем,
гаем, а ці садам —
трапяткая кінастужка згадак:
словы й цені,
цені даўніх дзён.

He цяплом, не хваляваннем мілым —
жальбай страты кратаюць яны:
ах, па кім заўчасна адзванілі
жоўтыя, чырвоныя званы.



Сярэдняя: 3.5 (2 галасоў)

А няўжо было ўсё гэта з намі?
Даўнімі цяпер здаюцца снамі
лапці, хлеб з мякінай — гэта факт,
камсамол, калгасны ток, рабфак,
пяцігодак домны — ставім самі...

Мірнай працы мары не збыліся,
дзе і колькі нас палегла тысяч?
Снег, зямля ў крыві, трава ў крыві;
ад бамбёжак да атак — жыві,
сябруку акопнаму ўсміхніся!

Перамогі дым задужа горкі;
дым зямлянак і руін узгоркі,
горад паўставаў на мазалях,
прарастала коласам зямля,
творчай думкі ўзлёт — касмічнай зоркай.

Гэта ўсё было, бясспрэчна, з намі, —
аж на сэрцах сведчыцца рубцамі
і падзякі словам іншы раз;
так было... Мо будуць помніць нас
маладая песня, зерне й камень.



Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Будзь слаўны дзень, шчаслівы міг,
калі душой пачуў, не вухам,
як узвышае, настае
славутая свабода духу.

Узросту высь, натуры высь,
а ці штуршок якісьці зруху
дзяржаўнай сілы з глыбіні —
адчутая свабода духу?

Сябе відаць сярод усіх,
ты жыў — не жыў, хадзіў па кругу?
Зеніт, і дол, і далягляд
свабоднаму даступны духу.

He ўнізяць подласць, пошлы страх,
брыдкая быту заваруха;
і толькі сонца над табой —
бязмежная свабода духу.

Калі б і дзе што б ні рабіў
пяром, камп'ютэрам ці плугам, —
і радасць працы й поспех, плён —
зазнаная свабода духу.

I першае, што зычу я
цяпер таварышу і другу:
няхай жыве, заўжды жыве
жаданая свабода духу!