Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Сделать расслабляющии массаж.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алесь Ставер

Нарадзiўся 10 жнiўня 1929 года ў вёсцы Маргавiца, што на Бягомльшчыне, у сялянскай сям'i. Вучыўся ў Барысаўскiм педагагiчным вучылiшчы. У 1954 годзе скончыў фiлалагiчны факультэт Мiнскага педагагiчнага iнстытута iмя М. Горкага. Працаваў настаўнiкам роднай мовы i лiтаратуры у Бягомльскай сярэдняй школе, iнспектарам школ Лагойскага раёна, навуковым супрацоўнiкам Iнстытута мастацтва, этнаграфii i фальклору АН БССР, загадчыкам лiтаратурнай часткi Белдзяржфiлармонii.

Першыя вершы апублiкаваў у барысаўскай раённай газеце ў 1949 годзе. З гэтага часу творы паэта з'яўляюцца ў рэспублiканскiм друку, а ў 1959 годзе выйшла ў свет i кнiга паэзii Алеся Ставера «Золак над Бярозай». Аўтар рамана «Пад канвоем», зборнiку аповесцей i апавяданняў «Да сваiх», кнiгі «Лясныя аповесцi».



Сярэдняя: 4.6 (35 галасоў)

Ізноў прыйшоў я на ускраек бору —
Я тут не быў пасля зімовых сцюж.
З прыемнасцю ўдыхаю пах чабору —
Ён мне мілей, чым водар пышных руж.

Як тут хадзіў у зімнюю часіну.
To я такі усцешаны не быў:
Бор выглядаў сумлівай сірацінай,
Бо тут чабор так весела не цвіў.

Вось так і я: задумлівы, у скрусе
Бываю незвычайнаю парой,
Калі жыву ўдалі ад Беларусі —
Далёка ад азёраў і бароў.

I варта зноў мне ў Беларусь прыехаць,
Акінуць вокам свой лясны прастор, —
Душу напоўняць радасць і уцеха,
I ўсмешка зацвітае, як чабор.



Сярэдняя: 4.6 (60 галасоў)

Родны край беларускі спрадвеку,
Дзе такія ты фарбы знайшоў?
Люстраныя азёры і рэкі,
Аксамітныя цені дуброў.

Курганы, як стагі канюшыны,
Як пасцель, муражныя лугі,
I палі, дзе жыцця вітамінам
Напаўняецца колас тугі.

Над палямі — нябёсы у скрусе.
Абмінаючы хмар чараду,
Праплываюць бялюткія гусі,
Замуціўшыя ў рэчцы ваду.

Гэтай песні гарэзныя словы
Я з юнацтва ўсім сэрцам люблю, —
Як сваю беларускую мову,
Як маёй Беларусі зямлю!

Знаю я: абыдзі ўсю планету,
Але гэткaй зямлі не сустрэць.
Беларусь. Край натхнення паэтаў!
Ды цябе немагчыма апець.



Сярэдняя: 4.3 (9 галасоў)

Навокал горы ў шыпах еляў,
Нібыта вожыкаў сям'я.
Між іх, як яшчарка, праз зелень
Імкне крыштальная бруя,

Дзе па каменнях белапенных
Журліва ручайкі цякуць
І мкнуць усе, бы кроў у венах,
Ў адну артэрыю-раку.

I вось — рака!.. Як вар кіпучы,
Бурліць, сягае паміж гор,
To з гулам кідаецца з кручы...
Усё — каб вырвацца ў прастор.

I сёння так, і так адвеку —
Між цяжкіх пліт, між валуноў...
Так б'ецца думка чалавека
У грозным рокаце вякоў.