- Мой дом, бывай!

...І паўстане залеў адказам,
Зайдзецца машына балючым даўгім гудком.
Багажнік прыстукнуў, як кропка ў канцы расказа.

Бывай, мой дом.

Мы некуды едзем бясконцымі заваротамі,
Па змытай дарозе прасоўваемся ледзь-ледзь.
Раённае радыё скардзіцца перашкодамі,
Але і без іх анічога не зразумець.

А недзе кватэра прыснула ў ружовых шторах.
Чакае, пакуль удыхну навасельны пах.

Прададзена хата.
Я хутка прыеду ў горад
І, можа, забуду яе састарэлы дах.

Напэўна, забуду пра ганак, калодзеж, поўню,
Што цьмяна глядзіць у блакітны вячэрні сад.
Лягчэй не прыгадваць.
Здаецца, прасцей не помніць.

Мой дом, выбачай!
Бо дарогі няма назад.

І кроплі сцякаюцца стужкай буйнога срэбра,
Зрываюцца хмары за морачны небакрай...
Мы едзем кудысьці, куды мне зусім не трэба.

Мой дом, бывай.

Не служы паніхіды па згубленых паэтэсах
І па кнізе, якую ты ўжо не завеш сваёй.
У часы навальніц, на адкінутых воддаль крэсах
Ты наўрад ці ўзгадаеш аб ёй.

...Адшукаўшы сябе пад насцілам кляновых словаў,
Ты смяялася, ў росную вільгаць уткнуўшы твар.
І кранала радкі, перачытвала іх нанова,
Узіралася ў вобразы.
Кожны з іх быў - пажар.

Ты кружылася ў ім, разляталіся сны-старонкі,
Прыціскала да сэрца - нікому не аддасі!
З узгалоўяў глядзеў пераплёт, залаты і тонкі,
Расквітаў на паліцах няўрымслівы дзевасіл,

А радкі ратавалі ад злосці і землятрусаў,
І закладкі ды стужкі - з усіх чатырох бакоў!..
"Я нямнога пасплю, я назаўтра ізноў вярнуся".
Ці магчыма пражыць без чароўнасці тых радкоў?

Непрыкметна дарожкі заплакалі шэрай слотай
Ды ударыў залеў, як страшэнны, няўмольны жах.

Што рабіць, калі вершы патухлі, нібы лістота,
І бясслоўна памерлі на белых тваіх руках?!!

...Не служы паніхідаў па згубленых паэтэсах.
Калі сэнс міжрадкоўяў блакітным святлом загас,
Словы стануць чужымі. Злятуць на нямы паўмесяц
І пакінуць цябе,
Саступіўшы ў мінулы час.