Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

развітанне

Яшчэ не ацэнена

На плячы пляцачок -
Не паходны, а модны.
Пашыты недзе ў Кітаі,
Набыты ўпотай.
На вуснах змярзае мята.
Роўны выходны,
Не кроўю і потам,
А півам і музыкай
Ператвораны ў свята.
Рыпіць пад нагамі сонная глеба.
У галаве бадзёра.
Ну і што, што мароз, снег?!
Ці дождж...
Ці што там?
Я яшчэ не глядзела ў неба.
І вечар нібыта вясёлы.
Патрохі калядныя думкі
Перакрываюць празрыста, лёгка
Жаданне зарыцца ў попел.
Каханне, хлусня, пацалункі,
Дым цыгарэт маіх тонкіх,
Што ў баб зараз модна
Паліць,
Сціскаючы даўгімі пальцамі
З лакам чырвоным,
Як кроў...
Усё азноў
З вуснаў льецца.
І нельга спыніць.
У цябе няма мазгоў,
У мяне - сэрца.
Але нечым усё ж давядзецца
Мне адагрэцца,
Табе - забыць.

Хутка з'явіцца новая хваля..
Накрые па самы дах.
Новы смак, новы пах,
Можа не такі мягкі,
А рэзкі ці нават прыкры.
Якая-небудзь, скажам,
"П'яная вішня".
Колер, цяпло, фактура
У руках тваіх
Будзе нечае іншае.

Болю ад словаў,
Рук і вачэй маіх.
Табе ўжо залішне...

"Бывай.
Не сумуй.
Твая любімая дура."



Сярэдняя: 3.3 (6 галасоў)

- Мой дом, бывай!

...І паўстане залеў адказам,
Зайдзецца машына балючым даўгім гудком.
Багажнік прыстукнуў, як кропка ў канцы расказа.

Бывай, мой дом.

Мы некуды едзем бясконцымі заваротамі,
Па змытай дарозе прасоўваемся ледзь-ледзь.
Раённае радыё скардзіцца перашкодамі,
Але і без іх анічога не зразумець.

А недзе кватэра прыснула ў ружовых шторах.
Чакае, пакуль удыхну навасельны пах.

Прададзена хата.
Я хутка прыеду ў горад
І, можа, забуду яе састарэлы дах.

Напэўна, забуду пра ганак, калодзеж, поўню,
Што цьмяна глядзіць у блакітны вячэрні сад.
Лягчэй не прыгадваць.
Здаецца, прасцей не помніць.

Мой дом, выбачай!
Бо дарогі няма назад.

І кроплі сцякаюцца стужкай буйнога срэбра,
Зрываюцца хмары за морачны небакрай...
Мы едзем кудысьці, куды мне зусім не трэба.

Мой дом, бывай.



Сярэдняя: 2 (2 галасоў)

Я не клянчу з вас волю,
Шаноўны.
Я ўсё маю ці проста хапае,
А яшчэ мяне хлопец кахае.

Не трымалі? О, як вы не гналі!
Вам ільсціць, вы не рады. Мне брыдка.
Я яшчэ вас крыху пашкадую.
Вам усё ўсё адно? Дзякуй Богу!
Прэч адгэтуль знайдзіце дарогу.

Мне здавалася – быццам, вы здольны,
На вялікае. Што вы пустое !..
Я з-за вас чалавек катаваны,
Чалавек… ну хай так. Забытое.
Мне даруйце таксама – калісьці.
Вось і вынайшлі мы, як нам выйсці.



Сярэдняя: 3 (7 галасоў)

Не служы паніхіды па згубленых паэтэсах
І па кнізе, якую ты ўжо не завеш сваёй.
У часы навальніц, на адкінутых воддаль крэсах
Ты наўрад ці ўзгадаеш аб ёй.

...Адшукаўшы сябе пад насцілам кляновых словаў,
Ты смяялася, ў росную вільгаць уткнуўшы твар.
І кранала радкі, перачытвала іх нанова,
Узіралася ў вобразы.
Кожны з іх быў - пажар.

Ты кружылася ў ім, разляталіся сны-старонкі,
Прыціскала да сэрца - нікому не аддасі!
З узгалоўяў глядзеў пераплёт, залаты і тонкі,
Расквітаў на паліцах няўрымслівы дзевасіл,

А радкі ратавалі ад злосці і землятрусаў,
І закладкі ды стужкі - з усіх чатырох бакоў!..
"Я нямнога пасплю, я назаўтра ізноў вярнуся".
Ці магчыма пражыць без чароўнасці тых радкоў?

Непрыкметна дарожкі заплакалі шэрай слотай
Ды ударыў залеў, як страшэнны, няўмольны жах.

Што рабіць, калі вершы патухлі, нібы лістота,
І бясслоўна памерлі на белых тваіх руках?!!

...Не служы паніхідаў па згубленых паэтэсах.
Калі сэнс міжрадкоўяў блакітным святлом загас,
Словы стануць чужымі. Злятуць на нямы паўмесяц
І пакінуць цябе,
Саступіўшы ў мінулы час.