Калейдаскопамі гісторыі, шляхоў гербамі,
Нібыта дух блакітнавокі, страчана-арыйскі,
Палілог стагоддзяў, быццам невярбальны,
Аб сканчэнні свету цёмнай марай.

Ён безлітасна стары. Гербырый.
Глянуць бы на свет праз вочы серба.

Не святло ад сонца – ад цяпла Марыі
Маці Боскай. Былое былым пакарылі.
Нечым душу жадае азарыць.
Мабыць, «Азарэннямі» Рэмбо Арцюра?
Дзесці і пярсідскі Дарый…
Вось які… бы зацямнённы хмарай.

За здрадай Зеўса сэрца Геры.
За сэрцам Кая катаванні Герды.

Чыім жа богам пакараны
і ракламу тварам створыць.
Дух узнёслы Гукам арый,
Між блакітных поізрк кары…

З Апалонам была Гіпербарэя –
Адказ дэльфійскага аракулу.
Птушкі адшукаюць вырай.

Ён не шукае. Ён адвечны. Не згарыць у пажары,
Як іспанец, крывёю на карыдзе.

Толькі ён павольны. Вельмі стары.
Морам трызніць дэльфінарый.

і як павольная жыцця гіпербала
Грахі даруюць святары.

Дагарае маўклівасць сутоння.
Сотні знічак плануюць вандроўку.
Мой рамантык сабраўся ў пагоню,
Атрымаўшы начную пуцёўку.

Мой рамантык паправіў каўнер,
Узяў у рукі іскрысты ліхтар,
Пабяжаў ў сузорны аер,
Да ракі, дзе трымціць ясакар.

Сеў ён у засені на зарэччы,
Праганяе зацяты боль.
Успамінае, як на сустрэчы...
Ён збіраў пазалетась куколь.

Як рунела штодзённа пяшчота
З запавелым заранкам жыцця,
Як хацеў пачуць адзіноту
І хадзіў па шляхах забыцця.

Як ірвалася птушкай натхненне,
А трымалі зямныя рукі.
Як зімоў у начным трызненні
Маляваў на душы карункі.

Аксамітнае неба іскрыцца,
Узрушае прасторы душы.
Можа гэта рамантыку сніцца
Над ярмом звар'яцелай цішы?