Залатыя калоссі пачуццяў сваіх,
Пажынаў я, у далёкім юнацстве,
Прыгажосці шукаў на гэтай зямлі
І кахання, як першага шчасця,
Ды ў імклівасці часу, сустрэць не гадаў,
Горыч страт, немату адзіноцства,
У якіх скамянела, застыла душа,
Як той хлеб, што падалі ў сіроцстве.
Усе мінуўшыя дні ланцугом нанізаўшы,
Склаўшы іх у гады, быццам мігам,
Я цяпер, пад канец маладосці заўважыў,
Што жыццё, як раскрытая кніга,
Што ўсё пражытое, як глянеш назад,
Было пошукам шляху, выйсця
І пачаткам блукання ў далягляд,
Па імклівых старонках жыцця.
-14.11.1986
Калі-небудзь прыеду на гэты хутар:
Мо праз пяць а мо і праз дзесяць год,
Успомню сённяшні дзень, з’явіцца смутак,
Бо назад немагчыма вярнуць нішто.
О, імгненні жыцця, мілыя сэрцу!
Нашы песні і танцы, гамонка і смех –
Назаўжды ўсё ў памяці застанецца
Каб прыйсці нечакана ў казачным сне.
Ленка
Каб Залюстэр'е не сагнула
аб глебу "промнікі" твае,
не засмучай сябе мінулым —
яно ўжо больш не існуе.
І баязлівым "А што будзе?"
не зааблочвай небасхіл.
Жыві цяпер, на радасць людзям,
твары дабро, па меры сіл.
Нясі святло па лёсу гонях —
агмень любові-мілаты.
І дзякуй Бога за "сягоння"
і тых, каму патрэбны ты.
29.09.2018