Залатыя калоссі пачуццяў сваіх,
Пажынаў я, у далёкім юнацстве,
Прыгажосці шукаў на гэтай зямлі
І кахання, як першага шчасця,

Ды ў імклівасці часу, сустрэць не гадаў,
Горыч страт, немату адзіноцства,
У якіх скамянела, застыла душа,
Як той хлеб, што падалі ў сіроцстве.

Усе мінуўшыя дні ланцугом нанізаўшы,
Склаўшы іх у гады, быццам мігам,
Я цяпер, пад канец маладосці заўважыў,
Што жыццё, як раскрытая кніга,

Што ўсё пражытое, як глянеш назад,
Было пошукам шляху, выйсця
І пачаткам блукання ў далягляд,
Па імклівых старонках жыцця.

-14.11.1986

Родны мой Пімен Панчанка,
Вы сказалі: настала змярканне?
Вы сказалі на маці мачыха?
Бо настала Вам развітанне?

З яе словам — ужо не родным,
з яе сонцам — ужо халодным,
з яе людам — спрадвек галодным,
нават Богу й таму няўгодным…

Адыходзіце ці зракаецеся?
Ці сухімі слязамі каецеся?
Пад крыжамі Сафіі Полацкай
бюракрат за Вас не памоліцца,

а памоліцца за Вас мачыха,
за сыночка свайго, за Панчанку,
і ў галовах запаліць свечачку.
Можа, ўзімачку, а можа, ўлецечку

скрозь расстанне і скрозь змярканне
на агеньчык паэт прыстане,
скажа: родны мой Пімен Панчанка,
я Вам верыў, ды вера страчана.

I ў галовах патушыць свечачку,
можа, ўзімачку, а можа, ўлецечку
пад крыжамі Сафіі Полацкай
ён за Белую Русь памоліцца,

за наступнікаў і за прадзедаў,
ён памоліцца так, як дадзена,
як вучылі Купала з Коласам —
крэўным словам, родным голасам.

Вы жывымі слязамі заплачаце,
за паэтам народ убачыце
скрозь расстанне і скрозь змярканне,
Вам за смерць сваю прыкра стане,

бо пад небам Сафіі Полацкай
на народных паэтаў моляцца.