Самотнікі і перасмешнікі,
збіральнікі і рыфмаловы,
паэты — вялікія грэшнікі —
таму, што гуляюць са словам.
Замовамі "чыркаюць" палкімі —
пажар выклікаюць (цунамі?).
Як дзеці малыя з запалкамі —
што твораць — не ведаюць самі.
Сваволяць, пакуль не пазбавяцца
апошняй саломінкі ў моры.
Ды, тонучы, нават, не каюцца
ў накліканым імі ж — учора.
I знаюць жа (колькi гаворана!):
прарокі мы ўсе, хоць і людзi!
І свет не рукамі быў створаны,
а Словам
Адвечным:
"Ды будзе..."
Таму...
Асвяжаем забытае:
ствараць "абы-што" небяспечна.
І хай Ўсявышні нас літуе
ў нямудрым людскім — чалавечым.
16.02.2019