Цяжка на сэрцы, цяжка ў душы,
І гэты цяжар, быццам хвароба,
Ходзіць і ходзіць па крывавай мяжы
І ўнутры, па балючым прасторы.
Вольнаю птушкай хачу ўзляцець,
Скінуць з сябе путы цяжару,
Але адарвацца ад зямлі не дае
Адданасць знішчальная роднаму слову.
Гложыць, есці гэты чарвяк
І ўздыхнуць не дае, шчэміць грудзі,
Не дакрычацца радкамі ніяк
Да чытацкіх вачэй, крытыкаў-суддзяў.
З гэтай хваробы народзіцца слова,
Цяжар адаб’ецца на паперы пяром,
І непарыўна звязаны з болем
Дзейнасць, каханне, мроі, жыццё.