|
|
Сяргей Творца
Эвалюцыя пакінула нас на свавольства ў быцці,
Усе дзверы адчыненыя, але няма куды ісці,
Нашае жыццё цяпер у сеціве, змяшчаецца на некалькі старонак,
Трымаць рытм патрэбна, каб не згінуць раней за сорак.
Састарэлыя біт-боксы, класічны гук, дыяпазон,
Не вытрымліваюць цяжар, на іх цісне хардкор-тон.
Пераплеценыя напрамкі раскрываюць творчы ўсплёск,
Падкідаюць вышэй да неба, наводзяць свецкі лоск.
Моладзевыя трупы паляць у мінулае масты,
Заліваюць крыкам ноты, адрываюць ім хвасты,
Асыпаюцца, як сцены з састарэлага камення,
Чакаюць новы парастак з засеянага зерня.
Тупат ног выбухной хваляй крышыць старэчы застой,
Пыласосіць гукі мінулага, гучыць імкненнем, як той рой,
Што аб’яднаны і супольна адхіляе прынцып “не”,
Чакае новы шанец крыкнуць: Step, step, step, just tell me where?
Прышпіліцеся мацней, гэта грае сучасны Jazz,
Blues, Nu Metal, Hard-core, Step-аргазм.
Званіце ў свае званы, вядзіце натоўп людзей,
Музычная рэваюцыя за палітычную мацней.
15 чэрвеня 2012
Наш свет у небяспекі, атручаны грашыма,
А вера не схавае ад цемры і ганення,
І ў будучы світанак пайдзем мы без аглядку,
Калі не ўратуем ад навакольнага парадку.
Расплюшчыць вочы!?.. а што імі ўбачыш?
Святло б'е, хмары і блакіт найпрыгажэйшы…
Ты ў сэрца глянь – там цемра, не перайначыш,
Паўзе па сценках, выварочвае, як кішэні.
Што ёсць жыццё? – яго мы не ўбачым,
А што каханне? – сляпыя мы – яшчэ адна задача…
Смех чуем сябра, а можа сэрца плача?
Мы не пачуем….
Пачуцці нам туманяць розум ,
Мы бачым тое, што хочам і без заганы,
Але патрэбна нам ілюзія – сцяна турмы?
Марыянеткі мы, рашоткі – гарады…
19 ліпеня 2009
Кожнай ноччу ты чуеш, як у сэрцы гучаць
Спевы птушак і шоргат лістоты,
Бачыш у снах, як агеньчыкі грэюць зямлю
І захоўваюць жывыя істоты…
Слёзамі сваімі ты боль адчуваеш,
Калі зноў тузін душ у цемры знікае,
Ты нічога не можаш зрабіць…
Навошта той дар, што жыццё можа толькі губіць?..
Хто ты? Што ты? Навошта табе бачыць смерць?
Плач і крыкі пранізваюць твой слых…
А сляды ад парэзаў – пакончыць з сабою –
Не даюць табе волі, робіш новы ўздых!
Чуеш кожнае слова, агеньчыкі ведаюць,
Але верыць не хочаш – істэрыка зноў…
Ты пайшла супраць веры, хацела кахання,
А цяпер ты выгнаннік – заняпалы анёл.
Раўнапраўны абмен – неўміручасць
На вечны скрыгат у сэрцы і мозгу,
Блакіт – твой наркотык, што не можа падаць
Патрэбную звышчалавечую дозу…
Ты зэк, што зняволены на вечна,
І клетка твая не адкрыецца болей,
Ты толькі можаш змірыцца і жыць,
Не маючы значнай для будучыні ролі…
Хтосьці сонца малюе на лісце і верыць,
Што навука адкрыла – мы адзіны у сусвеце…
Хтосьці верыць у бога і плача:
«Я аддаў усе грошы ў царкву – дзе аддача?»
Лепш бы ты не сыходзіла з неба ад веры
Тут ніхто не пачуе душы тваёй спевы…
Толькі вечар прыйдзе – сон пачне быць рэальным
Ты ўбачыш – пачуцці сляпы і фатальны…
23 ліпеня 2009
Дзень за днём у дарозе, друзам збітыя ногі,
Сэрца зломлена болем, душу цягнеш без волі,
Успаміны аб страчаным сапраўдным каханні
Цягнуць словы на вецер неабдуманымі хвалямі:
“Пашкадуйце мяне – я памылка прыроды,
Я трымаю жыццё ў нямоглай далоні,
Кожны чэрвень я б’юся аб дзверы ў парозе,
Каб зрабіць першы крок на жыццё ў новым годзе…”
Смерць збірае зарады з нашых цел-батарэек,
Пазбаўляе ад болю, душу ад абалонкі,
А ў вачах вашых слёзы, усхліпы і шкадаванне,
Пашкадуйце сябе – ток для мікрахвалёўкі!
Я не бачу жыцця, таму і не жыву,
Дзесьці есць другі шлях, дзе кахаць я змагу,
Дзе змагу шкадаваць, адчуваць цеплыню,
І ад шчасця заплачу, а душой запяю.
Скіну цела ўніз з вышыні перадозу,
Пралятаючы міма з усмешкай на твары,
Больш не буду сілкаваць вашу грозную роту,
Пажынайце, здыхлятнікі, цела маё – узнагароду!
31 мая 2009
|