Наш свет у небяспекі, атручаны грашыма,
А вера не схавае ад цемры і ганення,
І ў будучы світанак пайдзем мы без аглядку,
Калі не ўратуем ад навакольнага парадку.
Расплюшчыць вочы!?.. а што імі ўбачыш?
Святло б'е, хмары і блакіт найпрыгажэйшы…
Ты ў сэрца глянь – там цемра, не перайначыш,
Паўзе па сценках, выварочвае, як кішэні.
Што ёсць жыццё? – яго мы не ўбачым,
А што каханне? – сляпыя мы – яшчэ адна задача…
Смех чуем сябра, а можа сэрца плача?
Мы не пачуем….
Пачуцці нам туманяць розум ,
Мы бачым тое, што хочам і без заганы,
Але патрэбна нам ілюзія – сцяна турмы?
Марыянеткі мы, рашоткі – гарады…
19 ліпеня 2009