Зоркі ў небе ярка ззялі
І шаптала штось рака ў цішы,
Мы з табой салодка назіралі,
Як бялее месячык начны.
Ліўся срэбны свет на твары,
Думкі ўсе прагнаўшы ад зямлі...
Мы з табою моўчкі назіралі
Бо размовы лішнімі былі..
Лютаўская вясна
Шчыра ўводзіць ў зман.
Захопваўчы ў брудны капкан
Тры з чатырох калёс.
Калі панавала зіма,
Мяне ты цішком прывёз
У межы свайго Запаляр'я.
Назад я ўжо неяк сама -
900 кілометраў пешкі.
Цяпер я нашу акуляры,
А ты - усмешку.
Абдымкі. Рука ў руцэ.
Тры, два, раз... Ужо не крыўдуем.
Чужыя партрэты малюем
Віламі слоў па вадзе.
Будзем маўчаць па чарзе.
І можа што-небудзь пачуем.
Наведзена яснасць, акрэслены план:
1.Лета.
2.Восень.
3.Зіма.
Вясна, калі б не прыйшла,
Заўсёды ўводзіць у зман.
Цемная ноч ахінула зямлю,
зоркі на небе яскрава заззялі,
Толькі цябе аднаго я люблю,
Ціха шапну небакраю...
Колькі з табой мы знаёмы былі?
Толькі гады,альбо можа стагоддзі?
Веру -у мінулым жыцці набылі
Нашы з табою кахання пацёркі ...
Колькі разоў сустракаліся мы?
Тут, на Зямлі, ці на іншай планеце...
Чуе душа, што раднымі былі
Ў нашым дзівосным Сусвеце..
У гэтым зямным карагодзе-віры
Знікнуць планеты і зоркі,
Час праляціць, як вада у яры, -
Змые гадоў незлічоныя соткі,
Але я знаю - сустрэнемся мы...