Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Апошнія водгукі

усе водгукі

Раiм наведаць

Нашел обои для стен москва магазин "Дом обоев"

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

кахаць

Ззялі зоркі

Сярэдняя: 4.8 (16 галасоў)

Зоркі ў небе ярка ззялі,
Нібы кропкі-ліхтары,
Бегла ў рэчаньцы спрадвечнай
Вада ціха, як у руччы,
Мы зачараваныя глядзелі,
Як хістаецца адбітак месяца ўначы.
Ліўся срэбны свет на твары,
Думкі нашыя прагнаўшы ад зямлі...
Ціха, моўчкі назіралі...
Нам размовы лішнімі былі,
Бо спявалі пра каханне сэрцы нашы ,
струнамі кіруючы душы...
Ціха, моўчкі назіралі...
Грала музыка ў душы,
Мы з табой тады яшчэ не зналі -
Мала засталося да зары...

Лютаўская вясна

Сярэдняя: 3.5 (4 галасоў)

Лютаўская вясна
Шчыра ўводзіць ў зман.
Захопваўчы ў брудны капкан
Тры з чатырох калёс.
Калі панавала зіма,
Мяне ты цішком прывёз
У межы свайго Запаляр'я.
Назад я ўжо неяк сама -
900 кілометраў пешкі.
Цяпер я нашу акуляры,
А ты - усмешку.

Абдымкі. Рука ў руцэ.
Тры, два, раз... Ужо не крыўдуем.
Чужыя партрэты малюем
Віламі слоў па вадзе.
Будзем маўчаць па чарзе.
І можа што-небудзь пачуем.

Наведзена яснасць, акрэслены план:
1.Лета.
2.Восень.
3.Зіма.

Вясна, калі б не прыйшла,
Заўсёды ўводзіць у зман.

Санэт-калыханка

Сярэдняя: 5 (4 галасоў)

Спі. Прыстала зрэнка бычыць.
Вушы - чуць, язык - тлумачыць.
Думкі - ўгалаве блудзіць,
Рукі - мацаць, цела - жыць.

Трэба, трэба адпачыць,
Вачкі моцна заплюшчЫць.
Ў бездань галавы тваёй
Хай прытуліцца спакой.

Усё стамілася йснаваць,
Сумаваць, жадаць, кахаць...
Змрочны вэлюм сутарэння
Замалюе аздабленне.

Потым, мабыць, будзе Рай.
Саі, каханка, баю-бай.

Табе і мне

Сярэдняя: 4.3 (6 галасоў)

Табе і мне нялёгка на Зямлі.
Здаецца, што прасцей — прыняць рашэнне,
Каб крочыць поруч па жыцці маглі
I успрымаць каханне як збавенне
Ад адзіноты ржавых ланцугоў,
Ад волі непатрэбнай і дажджлівай,
Ад праведнасці незямной багоў
I ад упартай прагі стаць шчаслівай.
Ад слодычы разважлівай хлусні,
Ад рэк бязводных, палыну падману,
Ад сноў відушчых. Колькі іх ні сні,
Не загаіць ім боль адкрытай раны...
...Няхай плывуць гады, як жураўлі.
Віно кахання будзе хмеліць веі
Табе — у шчодрай замеці зімы,
I мне — у срэбным вэлюме завеі.