Мы марылі аб тым, каб свой жыццёвы шлях
прайсці без слёз і засені пустэчы.
Мы марылі аб тым, каб з-за начной цямрэчы
ліхтар сляпой надзеі не пабляк.
Мы марылі аб тым, каб вольным стаў наш лёс,
да зор цягнуліся ўсёй сваёй душой.
Мы марылі аб тым, каб поспех нас знаўшоў
і кожны дзень нам радасці прынёс.
Мы марылі аб тым, каб першае каханне,
кіпела ў мроі палкіх пацалункаў.
Мы марылі аб тым, каб боль нямых стасункаў
мінаў у пяшчотным водары спаткання…
А сэрцы ранілі, і вецер дзьмуў у твар.
Мы спатыкаліся за злыя перашкоды…
Нас прыгняталі зайздрасць і нягоды…
І ўсё ж трымаў нас сон салодкіх мар.
Не шкодна марыць, лёс – усё ж не цукар,
І з часам нас рэальнасць паглынае.
І нават чарка не дапамагае…
А мара асалоджвае пакуту…