|
|
Андрэй Мельнікаў
Добры дзень у хату Вам, спадары!
Прывітанне, дзеўкі! Хлопцы, прывітанне!
Мы да Вас наведацца, пагаварыць…
Да мінуўшчыны прыйшлі на спатканне.
Сустракай жа госцікаў, гаспадар!
Штоф з гарэлкаю на стол ды закуску!
Хай жа будзе сонейка Вам бяз хмар -
Вам і дзеткам Вашым і ўнукам, беларусы!
Свет у вокнах хутка астывае.
Дзесці ў полі чыйсці коні скачуць
Капытамі топчуць, капытамі памяць… памяць…
Капытамі топчуць, капытамі памяць…
Пастралялі хлопцаў, дзевак згвалцілі…
Засыпае лісцем вецер каладзішчы…
Спадары ў сібірскую зямлю ляглі.
А на месцах шчодрых хат - папялішчы.
Беларусь-радзіма стогне пад ярмом -
пад ярмом чырвоных, пад ярмом крывавых…
Дык дакуль жа шкадаваць нам звяроў?!
Дык дакуль жа нам трываць камісараў?!
І пакуль Радзіма-маці пад ярмом -
пад ярмом чырвоных, пад ярмом крывавым -
Не шкадуйце, нішчыце тых звяроў!
Не шкадуйце - нішчыце камісараў!
І пакуль Радзіма-маці пад ярмом -
пад ярмом чырвоных, пад ярмом крывавым -
Не шкадуйце, нішчыце тых звяроў
да апошняга камісара!
У цэнтры – парк Паскевіча-Румянцава.
Бачна з моста пешагоднага Валатава…
Навабеліца, Мельнікаў Луг, Залінія…
А вакол – лясы-палі з нуклідамі.
Пускачы, Балбесаўка, Стары Аэрадром…
Горад, дзе няма трамваеў і няма мятро,
Горад з колькасцю народу як Ерусалім…
Гэта горад Гомель. Я нарадзіўся ў ім.
Колькі тут усяго паразбурана!
Колькі знесена дурнымі віхурамі
І харошага і нягоднага –
Свайго, чужога, усенароднага!
Колькі тут людзей пабіта-пастрэляна
І за фюрара і за Леніна
І за славу і за грошы і за проста так –
На тваіх вуліцах, у тваіх дамах.
Гідрапрывад, Забег, Манастырок,
Фестываль, Сельмаш, Давыдаўка, Прудок,
Азія, Каўказ, Свісток, Мільча, Кожара –
Дарагія мясціны. Хай – ня кожнаму.
Гомель Северны, Гомель Западны…
Дзелены валасатымі лапамі…
Касцюкоўка, Любенскі мікрараён –
усё гэта мой горад. Усё гэта – ён.
Я хачу цябе любіць, Гомель!
Я хачу з табою, быць, Гомель!
Зразумець цябе хачу, Гомель!
І каб ты мяне любіў і помніў.
На месцы Аршанскае бітвы — ралля…
Забруджана рэчка Крапіўна, дзе вораг тануў.
Па берагу рэчкі — дачы мясцовых зямлян.
Аб бойні тае з іх ніхто і ніколі ня чуў.
Забытыя рыцары тыя, што перамаглі.
Краіна зняверыла ў годнасць, магутнасць сваю.
Адзіныя чорныя птушкі на гэтай зямлі
Адзіныя песні аб вечным адзінстве пяюць:
Колькі год марылі,
Каб прыйшлі маскалі
З верай, мовай сваёй і урадам!
Толькі тым і жылі,
У рэшце рэшт даждалі,
Дзякуй вам, дарагія браткі!
Аб бітвы Аршанскае — моўчкі. Навошта аб тым?!
Паўсталі з кален каб?! Ня трэба! Ня трэба нагод!
Заўсёды былі вы малодшыя чыйсьці браты:
Прыбіты, галодны, ушчэнт непісьменны народ.
Прымайце ахвярванні, ды вырабляйце тавар!
Хай гіне культура! Хай ўсюды заводы дымяць!
Хай кожны маскоўскі халуй — гэта ваш гаспадар!
Ды толькі ці варта пра тое натхнённа спяваць?!
Колькі год марылі,
Каб лясы і палі
Перайшлі пад Масквы уладу!
Толькі тым і жылі,
У рэшце рэшт вы прыйшлі,
Дзякуй вам, дарагія браткі!
На месцы Аршанскае бітвы — ралля.
Забруджана рэчка Крапіўна, дзе вораг тануў.
Па берагу рэчкі — дачы мясцовых зямлян.
Аб бойні тае зь іх ніхто і ніколі ня чуў…
Калі ты адчуў, што стаміўся дарэшты
і страчаны сэнс прагавораных слоў,
і не п’яняць ужо ні музы ні вершы,
і не ратуюць трускаўкі з ільдом, —
значыцца, хлопча, — заводзь рухавік,
досыць упірацца ў абы-што рогам!
З гэтага краю жуды ды нуды некуды ёсць
і ўвонак дарога.
Усё, што сціскала, пякло, прыгнятала,
муляла, усё, што вісела ў душы —
хай у нежыццё, у нябыт адлятае
і застаецца там назаўжды!
Ты ж, дзядзька, давай, заводзь рухавік!
Адвеку хай спаў, ленаваўся... Дый годзе!
Ёсць куды імкнуцца ў гэтым жыцці,
пакуль ёсць дарога, якая выводзіць!
Ты не самотны на гэтай дарозе.
Не пералічыць тую безліч слядоў,
што пакідалі тысячагоддзі,
каб ты па ёй ехаў цяпер альбо ішоў.
Так што, дзядуля, заводзь рухавік!
Кінь мёртвае мёртвым, а злое — да злога!
Можаш пакуль — дык каці па жыцці
Дарогай, якая выводзіць да Бога!
|