Адным — каб вецер, каб дарогі,
Каб неба шыр над галавой,
I не бяда, што шмат трывогі,
Што вечна ў сэрцы неспакой.
Любую плынь бяруць іх вёслы, —
Плывуць і не клянуць раку...
Люблю людзей з падобным лёсам,
Люблю, хто з сонцам — за руку.
Другім жа трэба ціш, утульнасць,
Надзьмуты ветразь — не для іх;
Жывуць, дрымотаю атулены,
Ў бярлогах модненькіх сваіх.
А я — не так... А мне — каб сонца
Ды песень радасны прыбой!..
He для мяне затокі сонныя;
Я з вамі, вёсны, вам я свой!