Бывае часам нам самотна...
Вось так губляецца настрой.
Крадцзецца ў думкі адзінота
І навявае неспакой.
І сэрца раптам ужо не б'ецца,
А толькі ціхі, слабы стогн...
Унутры цябе кудысьці рвецца,
Але нячутны, слабы ён.
Сябе самога ты губляеш,
Калі апошні чуцен гук.
Калі ў бяспамецтва трапляеш,
Дзе больш няма пакут і мук.
Дзе ўсё аднолькава, маркотна,
Дзе ўсё без болю, паражэнняў...
Дзе ў думках толькі адзінота,
Няма ніякіх захапленняў.
Бывае часам нам самотна,
Вось так губляецца настрой,
Вось так ціхенька й неахвотна,
Ты парушаеш свой спакой.
Мокры позірк восені нячутнай,
Шэпча нам лістотай ціхі вальс.
Нотны стан рукою не крануты,
Скрыпкі скачуць парамі для нас.
Жаркая гарбата ў кавярні,
Вуснаў аксамітных цеплыня.
У небе захад сонейка крывавы,
Статыка, самота, цішыня…
"Як жораў, як ластаўка, вывяргаў я гукі,
тужыў, як голуб, маркотна глядзелі вочы мае да неба:
Госпадзе! Цесна мне; выратуй мяне.”
Ісайя, 38:14
Аднойчы ты сыходзіла з вакзалу,
Зьняможана сьхіліўшы галаву…
Не, ты не йшла, ты ціха памірала,
А я дагэтуль, бачыш вось, жыву.
Жыву, але ніхто ня дасьць адказу,
Не дапаможа ісьціны даўмець, –
Што лепш было: памерці там, адразу,
Ці тут канаць штодзённа, па ледзь-ледзь.
Адно прашу, судзіць мяне ня трэба,
Ёсьць страшны суд у кожнага ўнутры:
Я прыручыў, каб зрынутым быць зь неба
І ўрэшце зразумець Экзюперы.
Вялікі грэх той аддаецца болем,
Перацякае ў кроў маю іржа…
Застаўся жыць, каб аніхто ніколі
Не зьняў мяне з пакутнага крыжа.
Ня кленчу “выбачай!”, бо гэта вельмі мала,
Як мала нават скласьці галаву…
За тое, што ты ціха памірала, –
Пракляты небам, я яшчэ жыву.
Сэрца засціла слота,
Захлынула самота.
Дождж у тысячы ботаў
Снег у кашу таўчэ.
І, ўздыхаючы ўпотай
Над маёй адзінотай,
Затапляе гаротай,
Спачуваннем цячэ…
Ой ты, долюшка-доля –
Непатрэбная воля!
Не сустрэну ніколі
Погляд, мне дарагі.
Стогне вецер ад болю
Над спустошаным полем,
Дзе былога вуголле
Пахавалі снягі.
Ці душа скамянела?
Ці пад саванам – цела?
Тую радасць, што мела
Не змагла зберагчы.
У расстанні здзічэла –
Стала глебай збялелай,
Ад тугі звар’яцелай
У бясконцай начы.
Не чакаю нікога.
Не жадаю нічога.
Перад светам і Богам,
Нібы ў споднім, стаю...
Снег засыпаў дарогі,
Замяцеліў парогі...
Ну каму мне пад ногі
Кінуць долю сваю?