Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

каштоўнасці

Сярэдняя: 3.7 (14 галасоў)

“Купляйце мінскае паветра –
Непараўнальны водар свой!”
Ужо й да гэтага дапетрыў
Хтось “камерцыйнай” галавой.

У гэткіх банках, што і піва,
А зверху колца – адчыняць.
З малюнкам неба. Што за дзіва!
Ці сувенір, ці спажываць?

Ёсць па пятнаццаць, ёсць у краме
Па сорак восем – даражэй.
Што гэта дзеецца між намі?
Чым болей гандлю, тым цяжэй!

Усё навокал прадаецца,
Усё дакладны мае кошт.
І дзень, і ноч турбуе сэрца –
Як спажываць апошні грош?

Што гандляру? Хітрун смяецца:
Бо пакупнік, як ні круці,
Дурны, й на гэта адгукнецца
І “за паветрам” наляціць.

Што застаецца ў суцяшэнне,
Калі купляецца усё?
Што не было яшчэ рашэння
Нам ураздроб прадаць жыццё!

Па матэрыялах сайта www.tut.by ад 1.04.2011 http://news.tut.by/geonews/221899.html



***

Яшчэ не ацэнена

Нацыянальная самасвядомасць знікла,
У беларусаў яе цяпер няма!
Бо беларус, як той крот панікнуў
У нару сваю, забыў сваё імя!

Каб зналі продкі нашы дарагія,
Што пасля іх нашчадкі будуць вось такія
Як мы, то хіба ж змагаліся б яны
За нашу незалежнасць, быццам перажыўшы тры вайны!?

Не варта так рабіць, шаноўныя сябры,
Не варта забываць свае старажытныя карані,
Бо згінем мы ў выніку як нацыя
І пойдзем прыслугоўваць да пана, майце рацыю!



Сярэдняя: 3.7 (17 галасоў)

Белыя росы — не рэха мінулага "ўчора" —
любае "сёння" — і людзі, і маці-зямля:
мора нябёсаў цалуецца з морам азёраў —
i пакiдае ў iх сонейкi — бачна здаля.

Глянеш на свет з вышыні сакалінага лёту —
і уздымаюцца крылы жар-птушкі-душы.
Гэтак любоў ахінае, i прага палёту,
і хараством захапленне — хоць оды пішы.

Змейкі дарог аплятаюць лясы, лугавіны,
у гарады запаўзаюць, у вёсак "раі" —
бы акантоўваюць мілыя сэрцу карціны:
хатачкі, жыта, дубочкi, балоты, гаі.

Коні-аблокі пасуцца на пажыцях рэчак.
І, каб зусiм не заснуць ад павольнай хады,
у "даганялкі" гуляюць (звычайныя рэчы!)
з адлюстраваннямі — "сэлфі" на фоне вады.

Ветрык услед іх "чыпурыць"— то злева, то справа.
А перад тым, як зляцець на начлег у лясы,
з матчынай ласкай расчэсвае "чубікі" травам,
зоркі ўплятае ў плакучых бяроз валасы...

І закалыхвае кветкі, што хорам спяваюць
гімн прыгажосці: "Стаміліся? Ну, да відна!"
О, мілата-асалода! Краса векавая!
Ты ненаглядная, родная, ў сэрцы — адна!

А далагляды якiя! Прыедзеце ў госці —
ўбачыце самі, калi ў нас яшчэ не былі.
Трэба не только здымаць іх "на памяць" і "пОсціць",
а й берагчы, i ахоўваць — як цуды Зямлі.
.
25.10.2017



Яшчэ не ацэнена

Будзь у свеце святлом. Незгасальным. І ў думцы, і ў слове,
і ва ўчынку — любым, як у цемры паходня, свяці!
I ўсе "дзеі" свае насычай выпраменнем Любові,
ратавальней якой анiчога няма у жыцці.

Асвятляй ёю ўсіх, не мiнаючы хмарна нікога: :
і сваіх, і чужых, незалежна ад слоў іх і спраў,
дабрадзеяў і злых, i не толькі сяброў, а й нябогаў —
з ліку тых, хто калiсь лютым ворагам блiжняму стаў.

Прабачай i даруй, успрымаючы ўрокi з падзякай.
Бласлаўляй і ратуй ад сумневаў і прывідных крыўд.
І ўзамен не чакай для сябе ўзнагароды — ніякай,
хоць бы ты і душу па шмачотках усю раздарыў.

А калі час надыдзе і цела прынесці ў ахвяру,
не шкадуй і аб ім — анічога не страшна аддаць
дзеля вечнай Любві,
і Жыцця, ніспасланага Дарам,
i такога Святла...

О, якое Яно — Благадаць!..