нёс сямёра лапцей...”
(З дзіцячай калыханкі)
А ноч прадзе, а Бай ідзе,
Вястун дзіцячай долі,
І гаснуць зьнічкі на вадзе,
І сыч крычыць у полі.
А ноч прадзе, а Бай ідзе...
Ляцяць хвіліны-птушкі,
І вечнасьць сьпіць у барадзе,
Вартуе сны і душы.
І будзе так вякі-шаўкі,
Лапцей усіх ня зносіш.
Ты мне хоць парачку пакінь,
Халоднай будзе восень.
Сьцяжына бяжыць басанож да людзей.
Дзе жэўрала свечка, там поўніцца дзень
Крынічнай вадою гаючых надзей.
А сэрцу да сэрца ўсяго толькі крок.
Вясна загаворвае раны, і кроў
Бяжыць апантана па руслах зямлі
І верай натольвае песьні-палі.
А сэрца да сэрца – будзе душа.
Царыца паўднёвая ў госці прыйшла,
Зара залатая з манетай ў руцэ...
Цалуй жа мяне, мой каханы, мацней!
Рассякаюць трывогі неба,
Ападаюць хлябы за намі,
Нібы прывіды яблынь белых.
Ах, якія гарачыя крылы!
На прычале сямі марэй
Я шукала свой бераг мілы
І спакой на зарэ.