Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Уладзімір Корбан

Нарадзіўся 25 жніўня 1910 года ў пасёлку Барань Аршанскага раёна Віцебскай вобласці ў сям'і рабочага. У 1926 г. пачаў працаваць токарам на аршанскім заводзе «Чырвоны Кастрычнік». Сярэднюю адукацыю атрымаў у вячэрняй школе (1930). У 1930-1932 гг. - токар на Ленінградскім суднабудаўнічым заводзе. У 1932-1934 гг. - у Чырвонай Арміі. Потым працаваў старшынёй заўкама аршанскага завода «Чырвоны Кастрычнік», старшынёй будкама льнокамбіната. Удзельнічаў у паходзе 1939 г. у Заходнюю Беларусь. Завочна вучыўся ў Менскім юрыдычным інстытуце (скончыў два курсы). У гады Вялікай Айчыннай вайны камандаваў стралковай ротай, працаваў у аператыўным аддзеле штаба дывізіі, удзельнічаў у баях пад Бранскам і Арлом, за вызваленне Беларусі, ва Ўсходняй Прусіі. У 1946 і ў 1948-1952 гг. зноў на заводзе «Чырвоны Кастрычнік» - галоўны механік, начальнік цэха, начальнік апдзеда кадраў. З канца 1946 да студзеня 1948 г. - дырэктар цвікавага завода ў Лідзе. З 1952 г. працаваў у часопісе «Вожык», у 1967-1971 гг. - галоўны яго рэдактар. Сябра СП СССР з 1948 г.

Першыя байкі надрукаваў у рэспубліканскім друку ў 1946 г. Аўтар зборнікаў вершаў, баек і фельетонаў «Мы іх ведаем» (1950), «Байкі» (1953), «З вецярком» (1957), «Дакладныя прыкметы» (1958), «Гарачая прыпарка» (1959), «Дзе гэта вуліца?» (1961), «Сіняк» (1964), «Не на сваім месцы» (1965), «Свінні ў рэпе» (1968), «Дзям'янава юшка» (1970), «Шклянка чаю» (выбранае, 1970), «Закаханы морж» (1972), «Выбранае» (1976), «Жук і мёд» (1980), «Не на сваім месцы» (1990), зборнікаў гумарыстычных апавяданняў «Да цешчы на бліны» (1963), «Дзядзькава крыўда» (1982). Для дзяцей выйшлі кніжкі вершаў і баек «Янка і санкі» (1957), «Пра жывёл і пра звяроў» (1963), «Учора, сёння і заўжды» (1963), «Суседні двор» (1967).

На беларускую мову пераклаў творы І. Крылова, Лесі Ўкраінкі, Т. Масэнкі, Мірмухсіна, А. Юшчанкі і інш.

Узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга, Айчыннай вайны II ступені, Чырвонай Зоркі, «Знак Пашаны» і медалямі. Заслужаны дзеяч культуры Беларускай ССР (1970).



Яшчэ не ацэнена

Сабака — чалавеку друг.
Што так яно, — даведзена вякамі.
Заўжды ён быў у чалавека пад рукамі:
Нязменны следапыт і паляўнічы ўдалы,
I нават касманаўт, як Лайка даказала, —
Таму й павага да сабакі скрозь.
I вось
Малой балонцы крыўдна стала,
I агарнула яе злосць.
«Дзе ж праўда ёсць? —
Падумала яна. —
Каму павага? Шпіцам ды аўчаркам?
Балонкам жа пустая чарка?
А годнасць у сабак усіх адна.
Хіба не так? Ды гэта тэрмінова
Я даказаць гатова
I дакажу,
Сабачы спрыт балонак пакажу
Усім, усім!» I шустрая балонка,
Як вывелі яе на двор гуляць,
Падбегла да варот і ну брахаць
На ўсіх вакол задзірыста і звонка.
«Чаго ты гаўкаеш — дазволь спытаць, —
Азваўся верабей. — Прычын няма ж і знаку».
«Гаў, гаў! — хачу ўсім даказаць,
Што і мяне лічыць патрэбна за геройскага сабаку
I, як аўчарку, паважаць!»

Павага толькі з тым гатова знацца,
Хто ўмее плённай працай
Дабівацца
Ўзлёту, дасягненняў, росту.
А іншы думае парой,
Што ўсё на свеце дужа проста:
Пагаўкаў — і герой.



Яшчэ не ацэнена

Баран брахаць наўчыўся, як сабака,
Дзе толькі ні ідзе, усё — гаў! ды — гаў!
«Ого! — здзівіўся Конь, — ты, бачу, забіяка!»
«А што ж, — я майстрам слова стаў!»
«Ну, гэтага б я не сказаў,
Хаця і сапраўды ты налаўчыўся,
Але майстэрства не набыў.
Каб ты бязмозгім бараном не быў,
Дык і брахаць бы не вучыўся.
Падумаеш, знайшоўся зух!
Скажу табе, што будзе проста дзіва,
Калі ты не патрапіш на ланцуг,
Бо ты цяпер Баран брахлівы.
А брахуну,— дадаць магу,—
Належыць і сядзець на ланцугу».



Яшчэ не ацэнена

Вярнуўся з выраю вясною Шпак
I, сеўшы на вільчак,
Спяваў пра падарожжа.
Аб тым, дзе быў, як там прыгожа,
Як цёпла, калі ў нас зіма даецца ў знак,
Пра моры, пра вяршыні, пра уцёсы.
I нават Бусел са старой бярозы —
«Так, так!» —
Падтакваў спеваку,
Захоплены той песняй меладычнай, —
Ён сам не мала бачыў на вяку.
А Верабей сядзеў на свірне, убаку,
I паглядаў на спевака скептычна.
Нарэшце ён суседа перабіў:
«У выраі, ты кажаш, быў?
Брахня, суседзе. Моры!
Горы! —
На свеце ж гэтага няма нідзе!
Калі ўжо гутарка такая ў нас ідзе.
Дык я табе ўсю праўду растлумачу:
Я лётаю на загуменне сам, —
Такая далячынь! — але і там
Ні гор, ні мора я не бачу.
А ты пра вырай тут спяваеш нам...
Ну, дзе, скажы, дзе вырай гэты?»

Малы палёт — малыя веды.