Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Янка Лайкоў

Сярэдняя: 3.7 (6 галасоў)

Імглісты прысак ледзь ліпеў,
на ўзмежку пасвіліся коні,
мой бацька спаў. А я сядзеў,
забыўшыся зусім на стому.

На грудцы сена соп Байкал,
раз-пораз натапырваў вушы,
калі ледзь чутны шолах траў
яго сабачы слых парушваў.

І цені коней над ракой
мой зірк цягнулі, чаравалі.
Святая ноч, святы спакой
памалу ў вечнасць адплывалі.



Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

* * *
Дванаццаць свечак на куце,
і кожная — згарае.
А велізарны смутны цень
на хату наступае.

Ратуе толькі нас агонь —
гарачы, аж балючы.
І гэты сон вякоў спакон
трываць,
трываць нас вучыць.



Сярэдняя: 2.8 (5 галасоў)

* * *
Прысненне дзіўнае і лёгкае:
у сціхлай завадзі рачной
шчупак самотны гучна плёхкае
і цені зыбяцца чаўноў.

А дальш, у чаратох прыстоеных,
дзе звыкла жамяра гудзе,
а гукі дыхаюць сутоннямі,
ступае нехта па вадзе.

Аброслы раскаю і згорблены,
пасрэбраны увесь луской,
спавіты воднай прахалодаю,
павольна ён ідзе ракой.

К яму хінуцца вербы ніцыя
і цішу поўніць дзіўны звон.
І падаецца мне, што быццам бы
так з рыбамі гаворыць ён.

І вочы цёплыя пабліскваюць
спаміж зялёных валасоў
і іскры ясныя распырскваюць
на мой далёкі, светлы сон.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

* * *
Прысненне дзіўнае і лёгкае:
у сціхлай завадзі рачной
шчупак самотны гучна плёхкае
і цені зыбяцца чаўноў.

А дальш, у чаратох прыстоеных,
дзе звыкла жамяра гудзе,
а гукі дыхаюць сутоннямі,
ступае нехта па вадзе.

Аброслы раскаю і згорблены,
пасрэбраны увесь луской,
спавіты воднай прахалодаю,
павольна ён ідзе ракой.

К яму хінуцца вербы ніцыя
і цішу поўніць дзіўны звон.
І падаецца мне, што быццам бы
так з рыбамі гаворыць ён.

І вочы цёплыя пабліскваюць
спаміж зялёных валасоў
ды іскры ясныя распырскваюць
на мой далёкі, светлы сон.