Усё ж гады тыя бягуць і бягуць,
Як вада ў пеністай плыні.
Не заўважыш,як імгненні лятуць,
Як ужо кажаш- былі маладымі.

Фотаздымкі з альбома,як часткі жыцця.
Усе мінулае перад вачыма...
Бацька,шчэ малады,як і я,
Побач матуля - дзяўчына.

Гартаю старонкі каторы ўжо раз,
Усе хутчэй у грудзях сэрца б'ецца,
Мне здаецца святлейшым той час,
Бестурботным мне час той здаецца.

І напрацягу ўсіх гэтых гадоў
Не звяртаў увагі ніколі,
Як жыццё маршчынамі ссекла бацькоў,
Расфарбавала срэбрам іх скроні.

Божа,як сэрца баліць,
Ахапіла душу маю горыч.
Я не магу сабе ўявіць,
Што калісьці не будзе іх побач.

Белы снег на далоні трымаю,
Растае ён у халодны ручай,
Быццам родную мову губляю,
У сэрцы гнеўны боль ды адчай.

Хаты, дрэвы, поле, дарогу -
Завіруха ўсе замяла.
Уся зямля, як і родныя словы,
У выгнанні чакаюць цяпла.

Ледзяныя сняжынкі завеі
Аплявухай кладуцца на твар.
Не халоп я баяраў з расеі,
Я зямлі сваёй вольны спадар

Сню, як хуткія рэчкі
У шэры лёд скавала зіма,
Быццам стогн цяжкі чалавечы
Пад тым лёдам схавала яна.

Неспакой на душы і трывога
У маім сне як і у жыцці.
Льецца песня аднекуль з усходу
Родных слоў у ёй не знайсці.

І здзічэлыя белыя коні
Праляцяць звонкім гімнам вясне.
Сэрцу блізкая гэтак пагоня
Усё далей і далей ад мяне.