Абдымі мяне, восень, за плечы
Не лісцём , так хоць жа дажджамі,
Бо туга мяне болей ня лечыць,
А віруе віхром пад нагамі.
Абдымі мяне, восень , як хлопец
Абдымае , кахая, дзяучыну.
Абдымі мяне,восень, бо хопіць,
Хопіць мне па табе ўспамінаў.
Балюе веснавая квецень,
а мне самотна на душы.
Нішто не вечнае на свеце.
Ніхто не абміне імшы.
Сярод гульбы і красавання
я прадчуваю хуткі скон.
Дай,Божа,дзетак
узгадаваць нам,
каб іх не загубіла злом!