Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

радзіма

Сярэдняя: 4.7 (25 галасоў)

Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.

Сок бярозавы пацёк…
Дрэвам…
І людзЯм…
Ну, падвесіў я жбанок –
унукам, і дзяцям.

Ды не адзін,а цэлых тры –
Анастассі, Даньке, і Мірону…
Жонка ў лес паслала – набяры
сока ўнукам,
і усім – пароўну.

Таму, й бярозкі выбіраў –
на узгорачку,
і каб узросту – аднаго…
Дзірачкі – прасвідраваў,
жбанкі падвесіў – пабягло…
Быццам – самагон…

Чаго рагочаце ?!
Ну, схожасць мАе –
цвырчэнне сока, быццам з “апарата”.
Яно, канешне, “жыдкаць” – не такая…
Дык, гэтаж ўнукам,
а не “алкашатам”.

Сам,
прыкурыўшы ад запалкі,
прысеў ля “піраміды” мурашоў.
Бярозы сок – ён “еліксір”,
для нутраной закалкі,
маіх унукаў-малышоў…

Маё дзяцінства – без цукерак…
Увесну – сок бярозы…
Потымкі – суніцы…
Тым і мацнеў…
І аніякая халера,
да гэтых пор –
ня можа прычапіцца !

А зара ў краме – усялякіх сокаў…
І назвы – чорт збянтэжа вочы !
А – хто ?.. з чаго ?... іх панажмочыў…
Маё нутро іх піць – ня хоча…

І, нават сок бярозавы, з магАзіна –
чамусьці не выказвае даверу…
А ну, калі якаясь гАдзіна –
паналівала нейкую хімічную халеру ?

То, й не патрАвіць, можа…
А карысьці – аніякай !
Няяснасць вырабу – трывожа…
Ў якіх умовах іх там робяць ?
А мае ўнукі – не сабакі,
каб вопыты на іх праводзіць !

Ды і сабака, тожа ж – Божжа тварь…
Ды, і ня будзе піць сабака “хімію”,
на нейкіх там – мікробах, і дражжах.
А дзеці ад яе –
шчэ могуць вырасці “рахітамі”…

Урачы так кажуць, дахтарЫ…
Яны ж – вучоныя, і маюць рацыю.
Вось жонка ў лес паслала – набяры,
натурнага, у лесе,
сока значыцца…

Сок цвыркае, а я сяжу чакаю,
і сцерагу свае жбаночкі.
Зараза каб ня сцібрыла якая –
“Ляксір” бярозавы, натурны, для унукаў…
Няхай цячэ…
Я пасяжу…
Сядзець – ня мУка…
Я пачакаю – хоць да ночы !

26 сакавіка 2014 г.



Сярэдняя: 4.6 (9 галасоў)

Самота Радзімы.

Здалося мне,
што нехта кліча,
і просіць ціха дапамогі…
загадкавая гэта
акалічнасць –
скавала ногі…

Куды ж тут бегчы ?
Ратаваць каго тут ?
А сэрца –
разрываецца, і енчыць,
ад невядомай мне
балючае самоты…

Закрыў я вочы,
ўпрогся пачуццЯмі
у навакольнасць асяроддзя –
а нехта ж плача,
як дзіцяці,
пакінутае Багародзіцай…

Я доўга жыў на гэтым Сьвеце,
каб плач са стогнам – не спазнаць…
Радзіма жальбіцца,
нам – яе дзецям…
І зубы сцяў я –
каб ў самоте,
самомому мне
не застагнаць…
*+*
11 сакавіка 2014 г. …ноччу…
*(здалося – показалось; нехта кліча – кто-то зовёт; дапамогі – помощи;
загадкавая – загадочная; акалічнасць – обстоятельство; бегчы – бежать;
ратаваць – спасать; енчыць – стонет; ад невядомай – от неизвестной;
балючае самоты – болезненной тоски; пачуццЯмі – чувствами;
навакольнасць асяроддзя – окружающая среда; са стогнам – со стоном; жальбіцца – жалуется; сцяў – сжал,сцепил



Яшчэ не ацэнена

Я прыкмеціў галінку ялінкі,
Той, што ў Саўскім Бары расце.
А на ёй сваю павуцінку,
павучок-мужычок пляце.

І на кожнай са срэбных нітак,
Кроплі ззяюць у сіняве.
Не хапае ў алфавіце літар,
Каб ўсё перадаць табе.

Саўскі Бор пасярод высокіх,
Недасяжных, рубінавых хвой.
Тут прастор для маіх глыбокіх,
Паэтычных, ветлівых мрой.

Зазірну я сюды вясною,
На Вялікдзень прыеду, да брата.
І прайдуся з бабуляй сваёю,
Дзе калісьці была яе хата.



Сярэдняя: 4.9 (15 галасоў)

Мой свет, у якім заўжды жыву,
Не супадае з іншым светам
Яго, таемна, назаву
Пакутнай думкаю паэта.

Мой свет гучыць на роднай мове
На песні, што жыве здаўна
Яе, на жаль, няма ў размове,
Бо з вуснаў не гучыць яна.

Блакіт нябёс над галавою
І птушак спеўных галасы,
Цяпер нагадваю з любоўю,
Як моклі ногі ад расы.

І я прайдуся па абшарах,
Адчую цеплыню палёў,
Якую зноў малюю ў марах...
Ды пахне квеценню садоў.

Там, дзе гісторыя гучала
Пад грозны звон стальных мячоў,
Ці прага волі праслаўляла
Зямлю адважных ваяроў.

Усё ў сэрцы захаваю
Ды падзяліцца мару я
З любым, хто прагне шчасця краю,
Бо свет мой - Беларусь мая!

05.01.2011