Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2010

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Я стаяў на гразкiм, прамоклым асфальце,
Iшоў дождж -
Сапраўдная сусветная залева,
Але гэтай ноччу
Мне чамусьцi
Не хацелася спаць.
У тваiх вокнах не было святла,
Толькi лiпкi шэры дым струменiлся па шыбах-
Ты была не адна...
Сапрауды,
Я нiколi не разлiчваў на тваю адданасць,
Але так хацелася верыць,
Што таемная з усiмi,
Ты была сумленнай са мной.
Якая наiўнасць...
Апошнi раз ты сказала,
Што мае словы
Упершыню за шмат гадоў растапiлi крыгi.
Зараз я стаяў па каленi ў вадзе
I бачыў як плавiцца лёд у тваiх вачах.
Я не магу цябе пакрыўдзiць,
Не магу падыйсцi да табе,
Не магу сказаць...
А ты можаш...
Але вусны маўчаць, i я разумею,
Што чаканне дарэмна.
Не ў першы i не ў апошнi раз
Я разрываю сябе на кавалкi,
Раскiдваю па наваколлi голас свой i сваю душу,
Працiнаю сябе сотнi i сотнi раз,
Не чакая нiчога
I спадзяваясь на нешта,
Аб чым не магу сказаць нiкаму.
Я стаю на асфальце ў нейкай трасцы,
Багна пад маiмi нагамi
Усё глыбей i глыбей
Цягне мяне ўнiз.
I святло ў тваiм акне
Мне не патрэбна...
Ты не адна...
А дождж ... хай iдзе,
Ён так удала ўмее хаваць слёзы.
Мужчыны не плачуць,
Канешне не,
Яны проста знiкаюць у рэках уласнага болю,
А шчасце -
Яшчэ адна казка.
Я прасiў падмануць, i ты падманула,
А што цяпер?
Мне няма ў каго спытаць.
I вуглi кастроў, што калiсьцi грэлi,
Разносiць вецер...
I на руках тваiх
Мне не забыцца сном...



Сярэдняя: 3.6 (10 галасоў)

Подых навальніцы чую я вясною…
Ведаеш, мой мілы, хочу быць з табою.
Сэрца ў далонях я сваё зжымаю,
Без цябе жыцця зусім не адчуваю!
Кропелькай дажджу скачуся па шчацэ –
Ты не заўважаеш сэрцайка ў руцэ.
Красавіцкім сонцам сэрца не сагрэта,
Нават навальніца ведае пра гэта.
Сумную ўсмешку зноў ты мне падорыш,
Пра свае каханне мне ты не гаворыш.
Шчэбет вольных птушак праз акно я чую…
Ведаеш, мой мілы,
Я
          Табе
                        Дарую!



Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Я ўжо ў казкі не веру,
Прывідаў, русалак ды лешых няма.
Я ведаю, што цмок не вартуе князёўну,
А я не яна.

Я прачытала, што цудаў не бывае,
Што Дзед Мароз сапраўдны не жыве,
Я здагадалася, што Бабка Ёжка
Не лётае ў паветры на ступе.

Таксама няма ні пярэваратняў, ні вампіраў,
Начных крывасосаў-забойц,
Ведзьмы не ўладкоўваюць шабашы
На Лысай гарэ ў Святую ноч.

Атрымалася, што жыццё не такое цікавае,
Як пяюць пра яго гусляры,
Што легенды — гэта тыя ж казкі,
Толькі прыдумалі іх махляры.

Апынулася я ў свеце нудным ды сумным,
Дзе ўсё жыццё — эпапея-раман,
У якім тысячы герояў шукаюць,
Але не знаходзяць падман.



Сярэдняя: 5 (5 галасоў)

Я хачу проста знікнуць
Так як знікае дзень у шале запаленых зор
Так як знікае мрок у досвітках сумленнага заўтра
Так як знікае ўсмешка калі сонца перастае песціць вусны
Так як знікае восеньскі плач імглістымі ранкамі
Так як знікае шанц у стоме безнадзейных хвілін
Так як знікае каханне ў патухлых позірках
Так як знікае жыццё ў апошнім подыху апалай лістоты

Растварыцца