Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2016

іронія існаваньне абуджэнне абыякавасць адзінота адзіноцтва адчай азеры Айчына аптымізм байкі балады Бацькаўшчына беларускі народ Беларусь блаславенне блуканне Бог будучыня віншаванне вайна вера вера ў лепшае вершаплёцтва вершы вершы для дзяцей вёска восень вясна гісторыя героі грамадзянская лірыка графаманія гумар гумарыстычныя вершы дабро дзецям дзяўчына дзяцінства дождж дом думкі духоўнасць душа жаданні жанчына жанчынам журба жыццё зіма заблытанасць забойства запавет запал змаганне змаганьне казачныя матывы каханне каханьне кахаць каштоўнасці краіна край крыўда лірыка Лірыка кахання лета Мінск мінулае маладосць малая радзіма мама мара мары мова музыка надзея натхненне небыццё недзея неспакой пакуты пакуты душы памяць парада парады патрыятызм пачуцці паэтам пераклад пераклады вершаў прабачэнне прыгажосць прыгажосць прыроды прырода радзіма разважанні ратаванне родная мова родны край роздум рэчаіснасць сарказм свабода свята словы сон страта сумленне сустрэча сцёб сябры творчасць успамін успаміны філасофія філасофская лірыка чаканне чалавек Чарнобыль час школа шчасце
Сярэдняя: 4 (4 галасоў)

Я прашу, не маўчыце, сняжынкі,
Супыніце палёт на зямлі,
Адкажыце, чаму да сцяжынкі
Толькі гора, нянавісць вялі;
Калі мы ўбачым світанне,
Якога чакаем даўно;
Адкуль на планеце каханне,
Што трывожыць сардэчка маё?
Я прашу, не маўчыце, сняжынкі,
А ідзіце павольна на свет.
Можа быць загарыцца іскрынка,
Можа новы ўзляціць запавет.



Яшчэ не ацэнена

Дайце час, я знікну назаўсёды
З вашага жыцця і з думак вашых.
Крок зрабіўшы да сваёй свабоды,
Не шукаю апраўданняў важкіх
Дзёрскім вашым поглядам, учынкам.
Ад памылак хто застрахаваны?
Я не хлопчык, вы ўжо не дзяўчынка –
Досыць верадзіць старыя раны.

Я сыходжу ўлегцы. З кожным крокам
Я далей ад пункту невяртання.
Нібы перакрэсліўшы алоўкам
Наша памылковае каханне,
Рысу я падводжу пад мінулым.
Што казаць, сыходжу нездарма.
Нас каханне, мабыць, “підманула” –
Мы чакалі, а яго няма.

01.02.2016



Сярэдняя: 4.4 (8 галасоў)

Я такім стаў, як быў —
не такім, як усе…
Не, цябе не забыў —
забываю пакуль, пакрысе…

Незагойных шмат ран,
незагойных стабільна.
Чым жылі мы — падман,
хай гучыць нецывільна…

На дварэ вунь зноў восень —
хіба гэта навіна? —
аб табе штосьці просіць:
быць забытай павінна!



Сярэдняя: 4.5 (4 галасоў)

На самы край свету ляцеў б за табой,
на бераг пусты прыплыў бы, Рахель!
Я сеў ў самалёт, ды мусіць не ў той,
паплыў караблём, ды не той карабель.
Цябе так шукаў на гэтым я свеце,
у кожнай краіне, ў кожным кутку.
У зіме я шукаў, у восені, у леце,
уначы я шукаў, працягнуўшы руку...
Цябе я згубіў, заплюшчыўшы вочы,
расплюшчыў - не ўбачыў нікога я больш.
Пасля, як сляпы, па свеце я крочыў,
і град мяне біў, і мачыў мяне дождж.
У пошуках мілай згубіўся і сам,
душу ў кайданах патапіў на мялі.
І цела свае самалётным бартам
аддаў, і каб болей мяне не знайшлі...
Шукаў і згубіўся, шукаў, не знайшоў,
Рахель мая згублена ў леце.
Знайшоў толькі бруд ды пыл караблёў,
шукаў не на гэтым я свеце...