2016

Катэгорыі вершаў

гумар жыццё зіма гумарыстычныя вершы Беларусь свабода каханьне вершы вера душа блаславенне каханне беларускі народ надзея філасофія адзіноцтва успаміны вёска вершы для дзяцей вайна родны край прырода роздум пераклады вершаў паэтам Мінск мова музыка мама рэчаіснасць балады родная мова чалавек шчасце маладосць лірыка іронія сарказм вершаплёцтва натхненне казачныя матывы абуджэнне аптымізм філасофская лірыка лета дзяцінства дождж байкі час забойства адчай думкі Лірыка кахання вясна кахаць успамін адзінота памяць сон мара мары небыццё неспакой абыякавасць графаманія словы творчасць гісторыя прабачэнне дзяўчына блуканне разважанні пакуты душы мінулае крыўда дабро будучыня азеры Бог заблытанасць вера ў лепшае сумленне ратаванне пакуты існаваньне Бацькаўшчына героі жаданні запавет запал змаганне змаганьне каштоўнасці краіна край недзея парада парады патрыятызм прыгажосць прыроды прыгажосць восень сустрэча дом віншаванне чаканне пачуцці страта жанчына сцёб школа журба свята жанчынам духоўнасць сябры Чарнобыль радзіма Айчына дзецям пераклад грамадзянская лірыка малая радзіма

НЕ СПІЦЦА

Промень апошні ключы перадаў Вечарніцы,
Кліча ў абдымкі ружова-загадкавы сон.
Толькі не спіцца… Чамусьці даўно ўжо не спіцца.
Думкі-лісты зноў прынесла мне ноч-паштальён.

Іх далікатна збіраю ў жыццёвую татку,
Змешваю, потым на тэмы старанна дзялю.
Успамінаю, гадаю, планую… Усю да астатку
Роздумам - марам на плаху сябе аддаю…

Склаліся веерам грэшныя ўчынкі і справы,
Іх спапяліць пакаяннем спрабую… Дарма!
Поспехі роўна ўлягліся, удачы і слава...
Дзякуй, што бокам мінулі сума і турма.

Думкі-лісты ў галаве то блукаюць, то скачуць.
Жвава вандрую на іх я па ўласным жыцці.
Аналізую, смяюся, сумую, малюся і плачу…
Лёс мой! Дазволь не зблудзіць!
Гэтай сцежкай да скону дайсці!

Пакінуць водгук

Не такі..

Па сцяжынках віхлястых вечнасці
у адных супярэчнасцях
ў беспрасвет мяне доля нясе… —
Не такі ж, як усе!..

Дзівачок, наіўняк,
не выношу хлусняк,
здрады хітрыя… —
шэрасць прыкрая!..

Словам, не зразумелы я,
хто ў распутстве ап’янелыя,
мітуслівыя, як мурашы…
Мой стаіўся агмень душы!..

Не такі, як усе…
Завірухамі, і па расе
шлях згублю, шлях шукаю… —
бо, светлае бачу
і шмат аб ім знаю!..

Пакінуць водгук

Не толькі птушкі кахаць умеюць.

Не толькі птушкі кахаць умеюць,
Кахаць умеюць яшчэ і людзі
І не ўкрадкам, калі сцямнее,
А на вачах, калі помстай судзяць.

Не адступае з душы каханне,
Калі жалезам калёным смаліць
Цябе вядзьмарства, на развітанне,
А ты жывеш, як людская памяць.

Выходзіш з багны, ідзеш пустэчай,
З сваім каханнем такі адчайны!
І не страшаць цябе бойня, сеча,
Бо ты кахаеш і ў гэтым тайна

Твае жывучасці і натхнення,
Непераможнасці твае мэты,
Бо перад Богам тваё сумненне,
Як на далоні, праменьчык свету.

Пакінуць водгук

Невуцтва

Каб я ведала, што вясна
Працягнецца толькі хвіліну,
Каб я ведала, што рака
Замерзьне ўзімку з табой,
Каб я ведала, што душа
Ня вытрывае больш пакутаў,
Каб я ведала, што пчала
З пчалою — яшчэ ня рой...
Я б стала ценем
Тваіх ног,
Каб ісьці разам з табою,
Ценем
Тваіх думак,
Каб марыць разам з табою,
Ценем
Твайго ценю,
Каб дыхаць толькі табою,
І не замінаць ніколі
Табе, табе, табе...