Каб я ведала, што вясна
Працягнецца толькі хвіліну,
Каб я ведала, што рака
Замерзьне ўзімку з табой,
Каб я ведала, што душа
Ня вытрывае больш пакутаў,
Каб я ведала, што пчала
З пчалою — яшчэ ня рой...
Я б стала ценем
Тваіх ног,
Каб ісьці разам з табою,
Ценем
Тваіх думак,
Каб марыць разам з табою,
Ценем
Твайго ценю,
Каб дыхаць толькі табою,
І не замінаць ніколі
Табе, табе, табе...
Я 1, бы палыць, в рыловэй.
Ну, сыло в нас есця шчэ такэ.
Вот я здеся й няня в Малпый 6
Журавы вярнуліся! Глядзіця!
Онь як хвайна, літараю Лэ,
Уж курлычуць над горшочком діда.
Мов, чого ты зажурывся вжэ.
Да. Тут ны зажурыся у рыжых.
Грошый ны хапае, бач, у ведьм!
І шэ вчора прокляла аж Рымшу:
Так! Коб ны й прыходыв до мынэ!
Да. Такая гонды в дідка гіта.
Но хытай усех, товкач, тут Верк.
Ну, нымае дзеньгав ій в Гаўрілы.
Ліш адна бумажына в грам двесць.
Да я вот, оддав оно каліцы
Пару тысяч, бо в ёго отец,
Іш, спаралізованый зу7 аж.
Но ты ны й росказвай гэ ля немк.
Ліпш іды да во ж ув магазінцы
Ля усех сухсехдок розмыней! –
Эй-е-ей! Старая кобылішча!
А всэ кленчыть, бы мала свынне!
Е в нас сыла ж сала вйісты в чэрть.
Шэ но во вырнувся от пынькэй.
Да й узев там шчося на святьте.
Нашо мні шэ лавкы гонды псэй.
Эх, мое Заходышнэ Полісьсе!
Шо ж ты з нэмоч хочыш гондэ з блех.
Всэ воны поужыралы з дітьмы.
Навыть мужа нема ны в однэй.
Твае я веі перарывістым дыханнем
не адагрэў у студзеньскі мароз.
Адно шаптаў, нібыта заклінанне:
«О бог мой, чуеш, гэта усур'ёз!».
Тваю я ўсмешку лютаю завеяй
не засцярог. Зацалаваць не змог.
Абледзянела. Як і твае веі.
«І гэта усур'ёз?- спытаў мой бог.
Твая рука з ангоркавай пальчаткі
Маёй шчацэ цяпла сыпнула ўміг.
Каханая! Каб не твая «пячатка»,
Маё «ўсур'ёз» піло б апошні ўдых.
* * *
Як часта нерашучасці сімптомы
Адзіную аддаць могуць другому.
«Несвоевременность – вечная драма, где есть Он и Она» И.Тальков
Ізноў кармлю падманам вочы,
што кветкі ў вазе – ад цябе.
Ізноў кульгае, а не крочыць
гадзіннік сонны на сцяне.
Яшчэ з праменьчыкам гуляе
Твой фотаздымак на стале.
І вера зрэдку суцяшае:
«Ну пачакай яшчэ»… Але
Тваіх гербераў вейкі звялі,
сустрэч размыты берагі.
Надзею ўжо смакуюць хвалі
адчаю, жалю і тугі.
Упарта берагчы спрабую
тваёй прысутнасці сляды.
Але ўяўленне ўсё ж малюе
карціну, дзе ёсць я і ты.
Не спадзявайся больш на словы
І паспяшы, жаданы госць,
бо піша Несвоечасовасць
трагедыю. Фінал вось-вось…