жыццё

Катэгорыі вершаў

шчасце жыццё чалавек рэчаіснасць жаданні выбар каханне творчасць смерць час парада восень мама родны край беларускі народ старасць пераклады вершаў душа адзіноцтва анёл вясна каштоўнасці талент лес сум успаміны сталасць Мінск грамадства сэнс існаваньне Бог філасофія разважанні графаманія экалогія прырода бязвінна загінуўшым у мінскім метро Беларусь вершы філясофія санеты пакуты пакуты душы паэтам вера мара пачуцці мары вайна маці маладосць мір здрада надзея малітва прыгажосць крыніца дабро думкі людзі вёска настальгія сям'я сумленне ратаванне прабачэнне абуджэнне адчай журба філасофская лірыка Сэнс жыцця святло любоў запавет блаславенне адзінота духоўнасць роздум

Ўсё цякуча ў свеце гэтым...

За перыметрам падзеяў ардынарнаю
катрынкай,
паслядоўна дні з гадамі і стагоддзямі
сплылі,
і пластамі напласталі з трылабітамі ў
абдымку
людзі ў кураве і сажы пад паверхняю Зямлі.
Усё цякуча ў свеце гэтым – ад віна да
горных пашаў,
ад расы да дыму ў лёгкіх з катаваннем
альвеёл,
толькі кроў гусцее зразу, порах убірае
прагна,
смерць, яна і масу косіць, і суб'екта
аднаго.
Ў Вечнасці няма аблічча, ані формы, толькі
космас,
абыякавы й халодны з выбліскам далёкіх
зор,
нам яны арыенцірам слізгацення па сусвеце
без адрыву ад зямнога магнетызму і любві...

Пакінуць водгук

Усё чакае вясны

Усё чакае вясны:
Ціхі парк апусьцелы,
Яго прывіды-дрэвы,
Нібы тыя крыжы.
Усё чакае вясны...
Нібы тыя крыжы,
Думкі ў нас за плячыма,
Жыць бяз страт не магчыма.
Без каханьня ў жыцьці
Мы стаім на мяжы.
Без каханьня ў жыцьці
Ты не здрадзь у душы цноце.
У сваёй адзіноце
Ўсё чакае вясны,
Нібы ў сьне, у забыцьці.

Пакінуць водгук

Усё часова на зямлі, часова...

Усё часова на зямлі, часова...
Але жыве дзіцячы смех і слова,
У небе — сонца, пад гарой — крыніца,
I завязі жывая таямніца
Гасцюе ў свеце, як раней гасціла.
О Беларусь! Мяне ты узрасціла,
Дала мне мову, песню, зрок і слых,
Каб імі надзяліў дзяцей сваіх.

Усё часова на зямлі, часова...
Але жыве дзіцячы смех і слова,
У небе — сонца, пад гарой — крыніца,
І завязі жывая таямніца
Гасцюе ў свеце, як раней гасціла.
Якім жа змалку падуладны сілам,
Што, як зямля, сваім магнітным полем,
Абвіты я і радасцю і болем?

Пакінуць водгук

Усё як трэба зразумець самой...

Усё як трэба зразумець самой,
Пакуль багацце — доляй неспазнанай. 
Снуюцца думкі ройнаю сям'ёй
Над звечарэлаю ракою-мамай.

Якая ціхая ідзе вада,
Якая шчырая цячэ размова.
Лілеі воблакаў гайдай,
                                       гадай,
Калі пакліча шчасце ў перазовы.

Па перакотнай хвалі паплыла
Зары заходняй рыбка залатая.
.................
А помніш, мама, я дачкой была.
Цяпер далёкай госцяй залятаю.