Як сведчыць летапіс жыцця
І пачуццёў маіх палітра
Што забірае з небыцця
Той сэнс, які паўстаў не хітра.
Дыктуе ён сваю чаргу
Свой мір, кірункі для дарогі
Зьмяняць, яго я не магу
Той шлях мой, ізвіты і доўгі.
Як сведчыць летапіс жыцця
Як у шахматах крутыя ходы
Мы ў сусвету- немаўля
І маем толькі свае коды .
І карыстаемся сваіх
Жыцця чуллівых струн акорды
Зачараваны гукам іх

Малюем мы сваё жыццё
Выводзім фарбы лёсу, часу.
Маленькім крокам і бягом
Пускаемся ў віхры плясу.
Вясёлкай піша нам жыццё
Хвіліны і часы дарогі
І гоніць вецер у забыццё
След нашай стомленай пірогі
Танцуем танга свайго лёсу
Не ведаем наступных па
І просім Бога і выносім
І просім часу ў жыцця...

Люблю вясну за пах і колер
За першы малахітавы лісток
За ўсё, што не забуду я ніколі
І за бярозавы пьянлівы сок
Дзе промень сонечны пяшчотай абдымае
А дождж бурштынам рассыпае бусы
І сам не ведае, што прыгажосць такая
Узносіць нашы мары ў нябёсы
І нешта таямнічае збываецца
І верыць хочацца ў мір у свеце
Дзе справы добрыя яднаюцца
Разносіць вецер іх суквецці.
І дзесьці ўздымаецца падснежнік

Вось і восень... Пажухлае лісце
Брыльянцістыя кроплі дажджу
Мы , здаецца, не знойдзем выйсце
Каб вярнуць маладосці вясну
Я ўпэўнена, любы, дарога
Яшчэ доўгая ў нашым жыцці
Мы ўдзячым сусвет і Бога!
Вельмі важна яшчэ прайсці...
Божа! Ласка твая суцешыць
Час наш разам.Даруй за ўсё.
А мы будзем любіць і верыць
І цаніць гэта наша жыццё
Вось і восень... Яна і ў сэрцы..
Усміхаемся тварам дзяцей

Я акалічнасць апускаю
І веру ў дабрату людзей
Безлітаснаць забараняю
Сумленне слаўлю і надзею
Не зразумею я ніколі
Чаму патрэбна забіваць...
Падпарадкоўваць сваёй волі
Чачотку смерці выбіваць ..
Не зразумею... Выбачайце.
Мой генетычны код такі.
І чалавечнасць услаўляйце
Закон сусвету ёсць такі!
Садзіце кветкі ў сваім садзе
Шануйце гэты шар зямны
Шануйце мір.У душы, ў хаце

Зразумею жыццё. Зразумею
Забяруць мяне дні ў завею
Усміхнецца мне верасень хутка
І пакліча памяць ціхутка
Памаўчым разам з ёй у абдымку
Мабыць выправім нават памылку
І раскажам, што вельмі сумуем
І што нешта яшчэ пабудуем
Забярэм мы бяду былую
І вачэй родных погляд цалуем...

Лістапад нам гаворыць, чакайце,
Заварыце гарбату з шыпшыны
І сяброў дарагіх сустракайце
І шануйце гаворак хвіліны
І за шыбай хай дождж і вецер
У каўнерык хаваюцца людзі
Захаваць мір ў душы, паверце,
І сусвет нам ўдзячыць будзе

А сусвет стагнаў і міру
На зямлі прасіў
Чалавека творцу
Дзеля ўсіх сіл!
Традыцыйна часу,
Даў сусвет усім нам
Выправіць сам насам
Усім памылкі даў.
Сколькі яшчэ знішчыць
Хат і лёсаў усіх ?
І хвілін апошніх,
сколькі яшчэ быць?
А сусвет дасць шанец...
А Сусвет, як Бог..
Як дзіця, як агнец
Нам ён дапамог...
Толькі плачуць дзесьці
Дзеці , маці і ...
Божа, дай на свеце
Міру!!!!! Без вайны....

А Каляда грыміць званамі
Рыхтуе мір да таінства
І верым мы, што будзе з намі
Той веры рытм і мова!
Штогод у дзень пачатку,
У дзень святых радзінаў
Мір лепшым будзе з ранку
І збудзецца,што пажадаў.
А Каляда складае гімны
Сын Божы нараджаецца
І кожнаму нам шанс даны
І казка не канчаецца

Я бачу шмат у людзях Белага
Шаную Мір і Смак жыцця
І ведаю, ля свайго берага
Любоў, пяшчота, як дзіця.
І для ўсяго ёсць экваторыя
Як струны нервы -правады
І майго шчасця тэрыторыя.
А там Любоў, Пяшчота, Мы ...

У прыроднай спадчыны
Міласэрнасць матчына
Белай ніццю вышыта
І дажджамі вымыта.
Як маланка хуткая
Як зара ціхуткая.
У беларускай спадчыне
Ёсць усмешка матчына
Жыцця вымярэнні
Нясуць ператварэнні
Малюе лёс рысунак
Мяняя накірунак.

Малюем мы сваё жыццё
Выводзім фарбы лёсу, часу.
Маленькім крокам і бягом
Пускаемся ў віхры плясу.
Вясёлкай піша нам жыццё
Хвіліны і часы дарогі
І гоніць вецер у забыццё
След нашай стомленай пірогі
Танцуем танга свайго лёсу
Не ведаем наступных па
І просім Бога і выносім
І просім часу ў жыцця...

Люблю вясну за пах і колер
За першы малахітавы лісток
За ўсё, што не забуду я ніколі
І за бярозавы пьянлівы сок
Дзе промень сонечны пяшчотай абдымае
А дождж бурштынам рассыпае бусы
І сам не ведае, што прыгажосць такая
Узносіць нашы мары ў нябёсы
І нешта таямнічае збываецца
І верыць хочацца ў мір у свеце
Дзе справы добрыя яднаюцца
Разносіць вецер іх суквецці.
І дзесьці ўздымаецца падснежнік

Вачамі відаць канец калідора.
Два метры да волі, і скончыцца гора.
Крок… і паветра кранецца да шчок.
Ветліва пстрыкне адкрыты замок.

Прастора, што ціснула, зараз бязмежна.
Шэпча: “Ты вольны… Жыві незалежна!”
Сонца па скуры пяшчотай сцякае.
Яшчэ адзін крок. Больш нiхто не трымае.

Цела дрыжыць… Унутры неспакой…
Я выбраўся з цемры і зноў стаў сабой.
Вецер ласкава кранае за плечы,

Едуць казачныя сані,
А ў вазку - дзядок з вусамі,
З доўгай белай барадой,
Ды з дзяўчынай маладой.
У канцы саней - куфэрак,
Поўны цацкаў і цукерак.
Хто падкажа з вас мне першы,
Як завуць дзядулю з верша? (Дзед Мароз)

А вось і май доўгачаканы!
Залоціць сонца небакрай,
Усход на золаку рахманы,
Здалёк вітае:"Сустракай!"

Вясна тут зараз - гаспадыня,
Птушыным граем будзіць гай.
Звілі зараначкі ў каліне
Гняздо. Яго ты не чапай!

Гараць, як полымя, цюльпаны.
Разносіць пах духмяны бэз.
Пад гукі сціплыя баяна
Прыціх пад песнямі прагрэс.

Гучыць "Кацюша" і «Зямлянка»...
Гады крыляюць праз вякі

(Пра роднае слова)

О, колькі шчырых слоў пра мову
З народных вуснаў прагучала!
Цябе! Твая Вялікасць слова!
На трон зямля каранавала!

Спакон вякоў крылом бусліным
Цябе да сэрцайка туліла
Матуля родная, Айчына,
І “ Толькі будзь!” сусвет маліла...

Цябе сыны ўслаўлялі, дочкі,
З табой сыходзілі ў святлістасць,
Плялі вянкі купальскай ночкай
І бласлаўлялі тваю літасць...

Прывітанне! Мой лясок!
Сосны і ядлоўцы!
Ваш прыемны галасок
Гладзіць па галоўцы.

І асінкі з мноствам рук
Мой прыход вітаюць.
Лес - найлепшы мой сябрук! -
Усе ад гэтым знаюць.

Прыбярог ты для гасцей
Ягадкі, грыбочкі...
Шапаціш: "Прыходь часцей!
Адпачні ў лясочку!"

Людзі едуць і ідуць
Да цябе, мой дружа,
Каб твой водар удыхнуць,
Каб душой падужаць.

Я таксама не міну,

Верш для дзетак

Пад дахам казачнай зімы
Заўжды знаходзім цуды мы.
Дамы і хаты ў шапках белых
І далеч хтось памазаў мелам.

Рака - у вербах і ракітах,
Бы сургучом, лядком спавіта,
А па сцяжынках і палетках
Віхура змей пускае леткіх.

Катамі ўлегліся ля плоту
З сняжку рахманыя сумёты.
Іх яшчэ ўчора не было,
А сёння ўсё ў катках сяло!

А лес які зімой прыгожы!

Снегу ў зімачкі багата!
Пасвятлела раптам хата.
Першы снег бялюткі, свежы -
На дамах, кустах, адзежы.

Снег на елачках, таполях…
Засняжыла наваколле!
Казку зімачка стварыла,
Шэрань дрэўцам падарыла.

Снег паблісквае на сонцы.
Снегіры, як два чырвонцы,
Рупна ягадкі з галінкі
Абіраюць у рабінкі.

А сінічкі - «цінь» ды «цінь»,
Нас вітаюць: «Добры дзень!»
Непаседам-вераб’ям

Пахне ў жніўні вёска
Зернем, караваем.
Сумным адгалоскам
Водар далятае,
З ноткамі дзяцінства,
З песняй маладосці,
Дзе гады прабеглі,
Дзе чакалі ў госці…

Шчырасць рассявала
Сонейка палеткам.
Жыта прыпявала:
- Прыязджайце дзеткі,
Да свайго парогу
Ды да роднай нівы,
Дзе сваю дарогу
Пачынаў шчаслівы!

За ракой, ля гаю -
Сполахі - зарніцы
Ў хованкі гуляюць
Над ляском Крыніцы.

(Гумар)

Расквітнела нібы кветка
Маня, Галіна суседка.
Да цырульніка схадзіла,
Стрыжку модную зрабіла.

Бровы чорным падвяла,
Вейкі, быццам з памяла.
Па сяле ідзе, смяецца…
Прыгажэй няма, здаецца!

- Што з ёй здарылася, Зіна?
Можа выйграла машыну? -
Запытала Галя ў цёткі,
Што цягала ў хлеў калодкі.

- Я не ведаю, Галіна!
Не пускай дарэмна сліну. -
Адказала цётка Зіна.

Зноў за вокнамі лятае
Птушка белая - зіма.
Вулкі снегам замятае,
Дахі беліць на дамах.

Хмаркі ватныя камечыць,
То марозіць, то гудзе,
То задзьме агонь у печы,
То зайграе на дудзе.

Ноччу воўкам заскавыча,
Нават можа заспяваць,
Калыханкай лес калыша,
Калі час настане спаць.

А, як выляціць у поле
З кратаў шэрае смугі,
Налятаецца даволі
На мятле Бабы- Ягі!

На дне чужога мора
даўно ляжыць каўчэг.
Ператварыўся ў сорам
схаваны ад вачэй.

Цягучае чаканне,
ні гонару ні сіл.
Забараніў каханне
жахлівы кракадзіл.

Калючыя каралы
злуюцца на гольфстрым.
Прадажныя русалы
асквернiлi Крым.

Хутчэй бы тое лета!
Спрыяльны рух планет
I ў ранішнiх газетах
за кратамі партрэт.

*асквернiлi = апаганілі

Як пахне рапс! Такога паху
Вы не адчуеце нідзе!
Нябачны госць, падобны птаху…
Так Беларусь мая цвіце!

Мядовы водар пьюць нябёсы
Лясы, пагоркі, і абшар…
Як у часы, дзе бацька босы
Лятаў за думкамі да мар.

Як пахне рапс! Жаўцяць прасторы!
Бзыкочуць пчолкі - свята ў іх!
І я плыву па жоўтым моры,
Няктару выпіўшы келіх.

Смяецца сонейка, аблокі
Таксама водар гэты пьюць,

Зэльвеншчыне

Край мой сінявокі! Родныя мясціны!
Елачкі на ўзлеску, сырамятны пах.
Вецярок лагодны гойдае прасціны
Жыта і пшаніцы…Як прыгожа! Ах!

Не акінуць вокам велічы прастораў!
Сцежачка да лесу ўецца ланцужком,
Сонейка гуляе ў хованкі з чаборам,
Хутка з чорнай хмары грымне басам гром.

Бор да боку туліць малады сасоннік,
Дождж вось-вось пачнецца, змые лета пыл,

Хата родненькая, кветкі,
А на лавачцы - бацькі.
І ласкавы голас: «Дзеткі!»
Позір мамы трапяткі…

І, хвалюючыся, тата
Са шчакі змахнуў слязу
(зрок падводзіць, не багата
бачыць летнюю красу)

А калісьці быў, як сокал,
Прыгажэйшы, чым Дэлон.
У сацспаборніцтвах высока
Ён лятаў працаўніком.

Час ідзе, бацькі старэюць,
Ліпа - стрэхаю ў двары,
Ля калодзежа - балея

Дзеткам

Мы жывем у Беларусі!
Побач з намі сябрукі -
Мішы, Пеці і Марусі -
Землякі і сваякі…
Ёсць прыгожая ў нас мова -
Беларуская, свая!
Беражы абавязкова!
З ёй народ мы і сям’я.

Дзеткам

Што такое час жніва?
Хлеб у вёсцы - галава!
А каб ён на стол папаў
Трэба, каб хтось жыта зжаў,
Каласы абмалаціў,
Звёз на ток ды пасушыў,
Каб муку змалоў з зярняткаў,
Замясіў і спёк нам гладкі
Ды пахучы каравай...
Хлеб яго ты называй!
З ім, браток, заўжды ямчэй!
Падрасцеш і ты хутчэй,
Калі хлеба ёсць кавалак,
Да яго цыбуля, сала...
Нашы продкі з ім дужэлі,

Я зноў прыйшла да той вясны,
Дзе так даўно рунелі ўсходы,
Дзе вільгаць свежай баразны
Прымала ў жмені жыта роды,

Дзе беразняк аплакваў век
Лязом падкошанай бярозкі,
Дзе з кожнай хаткі чалавек
Журчэў крынічкай рэчкі-вёскі.

Я зноў прыйшла, куды здаўна
Мяне вяла сцяжынка лёсу,
Да скірдаў тых, што ля гумна
Складалі з сушаных пакосаў,

Да тых квяцістых рушнікоў,

Неяк раз у водпуск летам
Зяць прыехаў да суседа.
Скончыў тры ён інстытуты,
Меў пузенік трошкі ўздуты,
На пасадзе кіраваў…
Кім і дзе? - Нам не казаў.
А сусед зяцьком хваліўся
(З яго ж Маняй ажаніўся!)
- Так умее усё рабіць,
Нават Марту падаіць!
Мартай звалася карова,
Пас яе пастух мясцовы.
Не давалася даіцца
Хлопцам, толькі маладзіцам.
Малака давала многа,
На мужчын круціла рогам.

Мы маем страхі. Але ты..
з адвагай робіш, што павінна.
Неверагодная заўжды!
Цябе кахае ўся краіна!

Ты та, з каго ўсё пачалось.
Тваё імя ў кожным сэрцы.
Хістаецца вусаты лось.
Павінны хутка мы сустрэцца.

Вялікія прыгоды з свабоды пачынаюцца.
Без ціску кветкі раніцай самі прачынаюцца.
Толькі вось ўрадам межы падабаюцца.
І там, дзе быў мой любы дом - чысціня і “задніца”.

Два гады на клопаты, здаецца, мы свабодныя…
Без маміных смаколiкаў трошачкі галодныя.
Працуем над праектамі, але пакуль бяздомныя.
Здаецца, мы шчаслівыя, і больше не памяркоуныя.

В ктору сам сэбэ взев залупыв

І мы гонім ліш гонды пыньків!
Ібо хулі шэ шчас мне рабіць.
От узяв собі пару сандаль
І влагав ва в, ха, пастк.

Мы ны вэльмы на злата ядкы.
Нам бы тількы якы барсучкы,
Шоб зробылы хотя бы-к пынькы,
Шо стоеть но в хлыві зь.

Бо прыпэр наконец-то Васыль
Всэ, шо скынув колыся в швагрів.
Ібо ж можня і кармы своі
Враз взвалыты другым.

У лёсу на мяне разлік.
Ваш недавер мяне злуе.
Бо я абраны, я не жулік.
Я першы ў гэтай галіне.

Навошта вам мяне мяняць?
Няўжо цікава ўсё з спачатку?
Давайце лепш суіснаваць.
Забудзьце вашу кандыдатку!

***
Укараніўся лук на матчынай зямлі.
Ў ста футрах дзед не адчувае рэчы.
Прасілі яго ў вочы: ухадзі.
Aле па добраму не сыдзе ён дарэчы.

Ён выдае сябе не за таго,
дзьме шчокі - сам жа пустазелле.
З такой культурай мы пазбавімся ўсяго,
калі не знойдзем ад яго прадухілення.

Мая дзяржава лепшая.
Няма нічога лішняга.
Кіруюць людзі мужныя,
за кратамі няслушныя.

Прынёс я клятву вернасці
і вызначаю здраднікаў.
Усіх тых з апазіцыі
караць няма складанасцi.

У лютым дадуць прэмію.
Шкада, што кошты выраслі.
Агідная амерыка
“сюрпрызы за сюрпрызамi”.

тугі гарсэт працоўнага дня
і ноччу
не адпускае яе

ён падкрадаецца да ложка
на дыбачках даўгіх матузоў
ублытваецца
ў раскудлачаныя яе валасы
пасамкамі месяцовых думак
фастрыгаю дзённых размоў

уплятаецца
ў стужкі сноў
у перавязь сцішаных эмоцый
абрыўкамі гоману
электрычнага павуцення
і вяжа
вяжа
вузлы-вузельчыкі
каб не спазнілася яна
а палове на шостую
зацягнуць яго
зноўку

The Sound of Silence (Гук цішыні) - Simon and Garfunkel

Здароў, цемра, сябра мой!
Хачу пагаманіць з табой.
Прадчуванне, што ты ідзеш
І насенне сваё нясеш,
Пакідая яго ў межах маіх сноў
рэштай слоў
Бы гук у цішы.

У трывозе сваіх сноў
Я адзін заўжды ішоў.
Цесных вулак маркотны гук,
У зіхценні ліхтарняў брук,

Не толькі калі баран ты,
твой шлях - у калабаранты.

Сяджу паніклы галавою,
Дзе думкі ў вышыні ляцяць.
Чаго - чаго, але настрою,
У гэтый час мне не відаць.

Калі я быў такі як дзеці,
Ўсё ляцела між вушэй.
І слухаць шэпт Бацькоў навукі,
Нібыта бачыць міражэй.

І вось з'явіўся час адплаты,
Дзеці паўсталі на крыло...
Гляджу, што сам я вінаваты.
І ад душы ўсё адлягло...

Цябе кахаю я вышэй за зоры,
Мацней за моры, што руйнуюць горы,
Пяшчотней за вясновы цёплы дзень.
І тое – словы, але поўны я надзей,
Што іх не толькі сэнс, а сэрцам адчуванне
з тваёй душою й розумам ва ўнісон і грае, і спявае.
І я малю жыцця майму к табе каханню,
на імгненне большага за час неспадзявання,
як вечнасць ахіне бясконцы цень.

Ужо ў Свеце неспакой,
Калі хаўрус, вайною дыша.
Трымай адвагу Беларус...
Вайна нам, усё не спіша.

Узглянь на неба, на зямлю -
Яна яшчэ жывая,
А тутка побач за мяжой -
Амаль усё палае...

Нашто Краіну нам паліць?
Сваю, альбо чужую...
Няўжо з павагай нельга жыць?
Зямлю ня мець другую...

03.07.2022г

У час мяцежны, пераломны,
Калі ў хлусні са злом хаўрус,
Аддана, шчыра і нястомна
Малюся я за Беларусь.

За Беларусь, дзе кожны трэці
Ахвярай быў у час вайны,
Дзе ваявалі нават дзеці,
Сівелі, быццам палыны.

За Беларусь, дзе хлеб надзённы
Нялёгкай працаю даецца,
Дзе сейбіт кожнаю вясною
На ўсходы зноўку спадзяецца.

За Беларусь, адкуль у вырай,
Буслы самотна адлятаюць,

Гуляла зранку сонца-конь,
Расквечвала нябёсы.
Па грыве, нібыта агонь,
Сцякалі іскры-росы.

Свяціліся яны наўздзіў
У травах і ў кветках,
А з ночы квет чароўны цвіў
У вогненных падсветках.

Рука цягнулася к яму,
Каб выдзеці з карэннем.
Валодаць скарбам аднаму
Было амаль трызненнем.

Да шчасця быў мо толькі крок
Ці нейкае імгненне,
Ды вось мільгнуў прывід здалёк–
І знікла азарэнне.

Што Радзімай клічам мы?
Нашы вуліцы, дамы,
шапаценне ліпаў улетку,
стогн завей сярод зімы.

Нашы нівы, сенажаці
як Радзімай не назваці?
Як аб родненькай старонцы
песні ў святы не спяваці?

Беларусь - наша Радзіма,
і на ўвесь яе прасцяг
Хай лунае наш адзіны
бел-чырвона-белы сцяг!

Гігін, Дзермант і Пятроўскі
бягуць напераганкі
на вакзал, бо на маскоўскі
хутка скончацца квіткі,
натоўп будзе ў файе,
тлум і вэрхал, штурханіна...
Пуцін жа зямлю дае,
вось такі ВВ гасцінны.
Нельга, нельга не паспець!
Бо пакінуць бакавыя
ля WC. Там едзь, не едзь,
а прыедзем ледзь жывыя.
Потым ва Уладзівасток
ехаць гэткім жа макарам.
За паездку згубім сок,
рады не дамо гектарам
нашай роднае зямлі,

Раз у Следчым камітэце
знайшлі геяў у кабінеце.
Не прайдуць! - міністр кажа -
АМАП кожнага павяжа!..

Разабраліся з геЯмі,
Разагналі ўсіх кіямі.
Раптам чуюць: дзесь на хаце
Слава ладзіць свінгер-паці.

Там гарэзяць, паляць, п'юць,
Усе бяруць і ўсім даюць.
Рота сувязі па ліку -
для надзейнасці паклікаць

трэба САХРа ўзвод ці два,
бо сумуе ўжо братва.
БТР і аўтазакі,
і службовыя сабакі

***
Чуй, салдат, плача ў полі жаўрук –
Ад нялюдскай нячуласці плача.
Бач, патрушчаны гнёзды і крук
Над парэшткамі ўецца – лядачы.

Чуй, салдат, праз цябе ж яго плач…
Ты – не кат?
Як так сталася?
Зрэшты,
Ты пайшоў на бяззбройных нахрап,
На шпіталі кіруеш ракеты.

Стой, салдат, не страляй, горкі лёс --
Ты рыхтуеш унукам нядолю!
Гэта ж брат твой, сястра, усур’ёз!

Здзейснілася мара дзяцінства,
стаю на краі зямлі…
Так і ёсць: за беражком ‒
зорны россып у неабсяжнай прасторы,
там ‒ незямной чысціні святло,
да якога мы так імкнуліся патрапіць,
пэўна, далей ад хлусні дарослых.
«Краю зямлі не існуе»
сцвярджалі некаторыя з іх.

Цяпер я ведаю, яны не хлусілі.
Яны паўтаралі тое, чаму іх навучылі тыя,
хто іх навучыў
хлусіць.
Навучылі…

Бабулю Альбіну,
Ў начоўках цяглі...
Праз вёску па бруку,
Каб быў я ў міры...

Тут баба Ганна,
Лінула вады,
Каб я абходзіў,
Ў жыцці ўсе куты.

Тут вёска гуляла,
Вяселлем жыла...
Знайсці зараз гэта,
То жыць нездарма...

Станькі тут Радзіма мая.
Адтуль Род матулі, адгэтуль і я.
У дзедавай хаце купалі мяне.
Прапаў ён без вестак у Святовай вайне.

Бабуля Браніслава трымала сям'ю,
Каб роднай дзяціне ня быцца у жуду.
Каб погляд на Свет, светлым вобразам быў...
Каб Татка не ў мроях, а разам тут жыў...

Паспяваючы
за ўпэўненым крокам Сучаснасці,
не спазніся
пачуць,
аб чым вядуць гутарку
цені жанок ля плятня,
пакуль яго спарахнелыя рэшткі
не аддалі на забыццё;

зачэрпнуць
чысты водбліск зорак,
пакуль калодзеж,
у якім пакідаюць яны на досвітку
прывітанне чалавеку,
не паспела атруціць
чалавечая паспешлівасць;

пакуль не прымусілі сціхнуць навуку

Год мінуў, як князёўна ў палоне.
І ня вызваліць хто яе…
А ці ёсьць на зямлі каханьне?
А ці рыцар на сьвеце ёсьць?!
«Ма-ма-ма-ма…» –
Дапамогі князёўна шукала.
«Князь чужы, не пазнаць!»
Выкуп коштам палаца
Давядзецца бацькам зьбіраць.
Казка новая пачалася
(Тая, першая, з сумным канцом!).
Раптам князь ажаніўся з другой.
І калі ён пасьпеў закахацца –
У няволі, пад грукат вайны,

Аднойчы з дзядулей,
Размову трымаў.
Чаму коні ў путах?
Каб конь не скакаў...

Не, мой даражэнькі,
Дзядусь адказаў.
То путы да Волі,
Каб ні хто ні стрымаў...

Выпадковыя словы.

А дзень як цень, дажджлівы і змарочны,
Паўзе-паўзе, няма яму канца,
Душа птушыная ўзьлёту кудысь просіць,
Баслаўленьня нейкага ад сьвентага айца.

Мабыць была яна ў нявер'і доўгім,
Блукала цемрадзьдзю без кропелькі сьвятла,
Змаглась у мроях аб шчасьці зямным, поўным,
Якога ань сабе, ань людзям не знайшла

І тло жыцьця, і вечныя пачаткі
Прымаюць спадкаемцы і нясуць,

Паэта - бедны небарака!
Тяжарны думкамі, радкамі іх кладзе,
У сьвет нараждаючы вяліку каку,
У людзей такой памерам не знайдзеш

І проста гэтак рытмуецца радкоў'е,
І лёгка гэтак ладзіцца да вершаў,
Без мазалёў, без шышак гузяковых
У творчасьці такой бязьмежнай.

І мае хто калі такое ,,хобі'',
Не злуйцеся дарэмна на мяне -
Месца яму: быць пудлам агародным,
Варон спалохам і жахам на людзей.

Утаймуецца дзень, улагодзіцца
І за шарык зямны каўзане,
Зашкрабе дождж па даху, аконіцам,
Да самнамбула ноч прыпаўзе

І з душою яго палагодзіцца,
Штось пашэпча, а штось запяе
І мяне, мо шаноўнага госцейку,
Звабіць зноўку на сьпевы свае

І душа, ім слухмяна, запоўніцца,
Нотны стан зноў нанова саў'е
На дзень новы, на новае сонейка,
На сьвітанак у аконічным шкле.
-19.05.22.

Ападаюць пялёсткі
І зьнікаюць як сон,
Быццам квіценя сьлёзы
Ападаюць на дол...

Ды й гэта жыцьцё
Што імгненьне - нядоўга;
Мрой нязваных палон,
Надзей доўгіх хвароба,

Ды й гэты палон -
Не палон, не хвароба,
А нябыту заслон,
Парасон на шлях добры.

Ападаюць пялёсткі
І зьнікаюць як сон,
Быццам квіценя сьлёзы
Ад Айчыны маёй.
-27.04.22.

Прыйшла Вясна,
І дыхаць лепей.
Ўсё жыве,
І лес у цвеце.

Пажухлы луг,
Зноў зелянее.
Да сенажаці,
Браць ні хто не смее.

Ў рацэ вада бяжыць,
І рыба там гудзіць.
Каб аднавіць жыццё,
Каб годнае было быццё.

Такое пення птушак у лесе,
Звярыны гоны на ўзлессі.
Ды токі ў глушцоў...
Ня мець вяселлю гэтаму канцоў...

Пройдзе рэгата
ўжо й без фрэгата.

Спыніце гнеў, скажыце злосці :"Годзе!",
   Не парушайце мірны рух зямны.
Імкніцеся, каб хоць адно стагоддзе
   Еўропа не стагнала ад вайны.
Не трэба ў спрэчках браць у рукі зброю,
   Без зброі можна ісціну знайсці.
Я не адзін з маленства песціў мрою
   Аб мірным у гармоніі жыцці.
Вядома, што такіх, як мы - мільёны:
   Сапраўдных, хто кахаў і дараваў.
Ой, як было бы добра, каб законы

Залатымі лістамі
Клёны адшумелі
І стаяць з кустамі,
Быццам анямелі.

Ветрык не гайдае
Чыстыя галінкі.
І павук сплятае
Сеткі-павуцінкі.